Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Συναισθηματική ξενιτιά με την ταχεία της μελαγχολίας



Η ζωή μας είναι σαν διαδρομή σε υπερ-ταχεία με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Κάλλιστα θα μπορούσε η διαδρομή να γίνεται με πλοίο ή αεροπλάνο, αλλά ο σιδηρόδρομος για κάποιο μυστηριώδη λόγο ταιριάζει περισσότερο όταν αναφερόμαστε στη ζωή: ο περιβάλλον χώρος ενός σταθμού, οι ήχοι του και οι μυρωδιές του αποδίδουν καλύτερα αυτό που εννοούμε ως “ζωή”. Παρά το γεγονός οτι δεν υπάρχει οπίσθια πορεία στη διαδρομή, μπορούμε -νοερά μόνο!-  να γυρίσουμε σε παλαιότερους σταθμούς με τη βοήθεια της φαντασίας μας, αλλά καλόν είναι να μην αφαιρούμαστε παραμένοντας εκλωβισμένοι σε ταξίδια με την ταχεία της μελαγχολίας γιατί μπορεί να χαθούν καινούργιες εικόνες της διαδρομής (ζωής;) που εμφανίζονται στιγμιαία στο παράθυρο της  κουκέτας μας και μετά εξαφανίζονται για πάντα.

Ο σιδηρόδρομος προσφέρεται για τρυφερά ταξίδια στη μοναξιά με άθελο προορισμό τη συναισθηματική μοναξιά. Αλλά, αν μετά την ξενιτιά, αποφασίσει κανείς να γυρίσει πίσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα βρει τον δρόμο της επιστροφής. Και επειδή, τελικά, αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχει καμια διαφορά αν ο σταθμός θα είναι το Kanchanaburi της Ταϋλάνδης ή το Λιανοκλάδι της Φθιώτιδας, τα τελευταία χρόνια αποφεύγω τα ταξίδια με την ταχεία της μελαγχολίας.

Καλή κι Ευλογημένη Ανάσταση

Δεν υπάρχουν σχόλια: