Επαναστάτης χωρίς αιτία...αλλά με όρους!

Αυτό που συμβαίνει στη σύγχρονη κοινωνία της χώρας, δεν μπορεί να συνεχιστεί... για πολύ ακόμα! Μπερδεύουμε τους θαρραλέους φευγάτους με τους δειλούς ριψάσπιδες και τους καλλιεργημένους που σιωπούν εκκωφαντικά από άποψη, με τους ακαλλιέργητους (όχι κατ’ ανάγκην αμόρφωτους...) που από θέση ισχύος (έτσι νομίζουν...) επιλέγουν την απομάκρυνση από το πεδίο επειδή συνειδητοποιούν πόσο ασήμαντα είναι αυτά που θα είχαν να πουν. Παλαιότερα, σε κάποιο κείμενο από την ενότητα των «πολυτονικών ορνιθοσκαλισμάτων» (που ήταν ότι πιο βίαια αληθινό είχα καταθέσει στο διαδίκτυο για τη θέα των εξωτερικών πραγμάτων της ζωής από εντός μου... ευτυχώς παρουσιάστηκε ως τόσο ξεκάθαρη κατάθεση που διέλαθε των αναγνωστών!): 

Αποφεύγω τις κακοτοπιές της ζωής, όσο μπορώ, δηλαδή. Ενώ παλαιότερα ξεχνιόμουν σε όλες τις αφύλακτες διαβάσεις χωρίς να κοιτάζω γύρω μου, όσο περνάει ο καιρός και το βήμα μου γίνεται αργό, δεν πλησιάζω καν τις διαβάσεις. Σα βουβός παρατηρητής της ζωής, μεσήλιξ σοφός χωρίς σοφία άλλη από αυτήν που φέρνει το πέρασμα του χρόνου για όλους -μα όλους!- τους ανθρώπους, κάθομαι σε μια καρέκλα και παρατηρώ χωρίς ουσιαστικά να συμμετέχω.

Συγχρόνως δε, σχολιάζω αδιάλειπτα (ίσως και ακατάληπτα) αυτά που θεωρώ κακώς κείμενα την ίδια ώρα που κάνω ειδική προτετοιμασία στα παιδιά μου για να μάθουν να ζούν αρμονικά με αυτά στη ζωή τους! Ένα είδος αυστηρού κριτού στο τραπέζι της ζωής (κυριολεκτώ, αναφέρομαι στην αμπελοφιλοσοφία στο στρογγυλό τραπέζι του δείπνου, έστω και νηστίσιμου, με αυστηρά επιλεγμένους συνδαιτημόνες), εκ του ασφαλούς, αν το καλοσκεφτεί κανείς.