Ανήσυχη ποίηση

Όλοι είχαμε έναν τέτοιο μακρινό θείο στη ζωή μας που πάντα ήθελε να γράφει ανήσυχη ποίηση για αναγνώστες που ξενυχτούν, αλλά δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Φοβήθηκε ίσως, μπορεί να δίστασε γιατί ποτέ του δεν πήρε μια ανάσα ενθάρρυνσης από οποιονδήποτε δικό του άνθρωπο (ούτε βέβαια από αγνώστους που ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί του). Αυτός ο θείος, όταν αποτραβιόταν στο σπίτι του, άκουγε τις πόρτες να κλείνουνε με ένα λυγμό. Ποτέ δεν άκουσα αυτόν το θείο να χρησιμοποιεί λέξεις μεγάλες και ήταν ο δυστυχής αναγκασμένος να περιγράφει τα μεγάλα νοήματα της ζωής με έναν τεράστιο όγκο από μικρές, ασήμαντες λέξεις που κανείς μας δεν πρόσεχε. Προσπάθησε απεγνωσμένα να μπει και στις ζωές των άλλων. Δεν του αρκούσε η δική του, είχε πολλά αφόρετα ρούχα που ποτέ δε θα μπορούσε να φορέσει στη δική του ζωή και δεν ήθελε να πάνε χαμένα. Τελικά όμως, έμεινε κοκκαλωμένος στη θέση του. 

Ετοιμαζόταν από καιρό (για τί ετοιμαζόταν;), αλλά δεν είχε ποτέ αποσκευές μαζί του, μόνο ένα χλωμό φεγγάρι που τον ακολουθούσε από την ώρα που ξεκίνησε για το ταξίδι.

Μούσκεμα, μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο και άνοιξε την ομπρέλα.

ΥΓ. Βρείτε αυτό το μακρινό θείο που υπάρχει κάπου ξεχασμένος στη ζωή σας και ζητήστε του να σας διαβάσει τα ανήσυχα ποιήματα που έχει καταχωνιασμένα σε κάποιο ντουλάπι του.

Θα χαρεί πολύ...