Το Τάγμα των Φυλάκων της Εύκολης Συγχώρεσης

Σε μια έκρηξη ανειλικρίνειας προς τον εαυτό του, αισθάνθηκε ότι κρατούσε τη ζωή στα χέρια του και μπορούσε να την διαχειριστεί όπως ήθελε…. όπως τον βόλευε; Πορεύτηκε έτσι για αρκετό καιρό, σε ματαιόδοξα μονοπάτια που τα διέσχιζε άκοπα, σχηματίζοντας λανθασμένες εντυπώσεις για τη ζωή. Όχι μόνο τη δική του, αλλά και τη ζωή των άλλων.

«Ο θάνατος είναι μια τρομερή υπενθύμιση του μέλλοντος» γράφει ο Aldous Huxley στην “Αντίστιξη”. Καμία τέτοιου είδους υπενθύμιση δεν έλαβε υπ’ όψιν του και συνέχισε να υπερτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής του.

Ο αυτοθαυμασμός για τις αντοχές και τη δημιουργικότητα που επιδείκνυε τον έκανε να αισθάνεται ότι “όλα έβαιναν καλώς”. Ενοχλητικά αντισυμβατικός στην αρχή, όσο περνούσε ο καιρός βυθιζόταν στις συμβατικές επιταγές ενός συστήματος που αισθανόταν ότι απεχθάνεται. Το σύστημα όμως αυτό, τον έτρεφε τόσα χρόνια και αυτό δεν έπρεπε να τα ξεχνάει. Θαμπωμένος από το όραμα του επιτυχημένου εαυτού του, μπορούσε να επιδεικνύει απέχθεια σε παχείς, αμόρφωτους ανθρώπους που, στη δική του συνείδηση δε θα έπρεπε να έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά στο σύστημα που τον στήριζε τόσο καιρό, βρέθηκαν αναπότρεπτα σε θέση ισχύος και πλέον έπρεπε, αν μη τι άλλο, να ανέχεται την ύπαρξή τους ολόγυρα. Κι όχι μόνο αυτό: αυτοί που κάποτε θεωρούσε μηδενικά, είχαν πλέον δικαίωμα όχι μόνο να εκφέρουν την άποψή τους αλλά -άκουσον, άκουσον!- να την επιβάλλουν κι όλας. Αλλά την κρίσιμη στιγμή, σκέφτεται: δε μπορεί, κάτι θα συμβεί που θα δώσει λύση σε αυτό το αδιέξοδο. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται πάνω στο σκηνή του θεάτρου ανάξιοι, μόνο και μόνο επειδή και οι συντελεστές των προηγούμενων παραστάσεων φάνηκαν ανάξιοι επίσης και πρόδωσαν τις ελπίδες του. Αλλά πάλι, δεν θα ήταν σκόπιμο να καλομάθει σε από μηχανής θεούς που επιδαψιλεύουν με ελαφριά καρδιά λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα. Έπρεπε να εγκαταλείψει το

Τάγμα των Φυλάκων της Εύκολης Συγχώρεσης.

Δεν πρέπει οι άνθρωποι να συνηθίσουν στη λύση της εύκολης ελπίδας…