Τη μέρα που αποφάσισε να ζητήσει από τον ήλιο να μοιραστεί το φως του μαζί του

Τον τελευταίο καιρό δεν έχει εύκολο ύπνο και καθόλου δεν τον αδικώ γι αυτό. Ακούει ανήσυχα βήματα από θανόντες που δεν αναπαύτηκαν και στριφογυρνούν αβέβαιοι για το πού πρέπει να κατευθυνθούν. Μην το σκέφτεστε σα στιγμές από ταινίες τρόμου, μάλλον το φέρνει σε ψυχολογικό φιλμ νουάρ, από σκηνοθέτη που ακροβατεί μεταξύ χαρισματικού δημιουργού και διαταραγμένης προσωπικότητας. 

Ακόμη κι έτσι, πίσω από το παράπονό του για όλα τα κακώς κείμενα, υπάρχει μια αληθινή ανάγκη για αληθινή ευτυχία. Η παρέλαση από χλωμά φεγγάρια μουσκεμένα στα δάκρυα τελείωσε, έφθασε η ώρα για φωτεινούς ήλιους που είναι πρόθυμοι να μοιραστούν το φως τους, αρκεί να τους το ζητήσεις… Δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής, βρισκόμαστε ήδη εν πλω.