Ο δικός μου Θεός

 

Ο δικός μου Θεός είναι καλύτερος από τον δικό σου! Η μισαλλοδοξία χτυπάει κόκκινο τριγύρω μας. Σκοτεινές πλευρές που τόσον καιρό είχαν μείνει κρυμμένες, τώρα που έχει ξεμπροστιαστεί η ανθρώπινη μικρότητα βρίσκουν ευκαιρία να διεκδικήσουν ανερυθρίαστα τη δημόσια προσοχή (ίσως και δικαίωση,  μπορεί να αισθάνονται ορισμένοι αλλόκοτοι φανατικοί… ή μήπως άνθρωποι της διπλανής πόρτας;). Παρεκτροπές εξαπλώνονται σαν ιός μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαγρίωσης, αναζητώντας εκφάνσεις στις πιο απλές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής. Όσο περνά ο καιρός, γεγονότα που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν πεταμένες σελίδες από προσχέδια σεναρίων που απερρίφθησαν ως υπερβολικά βίαιες (ακόμη κι εγώ θυμάμαι ότι έχω ξεφορτωθεί τέτοιους είδους σελίδες από ενοχή για τα όσα περιέγραφαν),  γίνονται αίφνης συνήθης ειδησεολογία που αποφεύγουμε να παρακολουθήσουμε μόνο και μόνο επειδή είναι διαρκώς επαναλαμβανόμενη και, άρα, βαρετή. Πρώην λόγιοι που μετετράπησαν σε πνευματικούς χούλιγκανς, εκφράζουν την απέχθειά τους για τους χούλιγκανς της απέναντι θρησκείας. Μέσα στην παραζάλη, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει την εμφαντική σιωπή του Θεού και την εκλαμβάνει ως απόφαση αποχής Του. Οι ψυχογενείς διαταραχές σύντομα θα οδηγήσουν σε οργανικές βλάβες που δεν θα μπορέσουν να αποδοθούν στις αληθινές αιτίες τους…

Τώρα που το σκέφτομαι ψύχραιμα πάντως, ο δικός μου Θεός είναι καλύτερος από τον δικό σου!