Σφιχταγκαλιάζοντας το παράλογο: καπετάνιε, καλά πάμε;

H αγωνία για τα κακώς κείμενα στη ζωή είναι ιερό καθήκον των ανήσυχων ψυχών. Ίσως και υποχρέωση. Παρατηρώ όμως με μεγάλη απαγοήτευση τριγύρω μου οτι οι ανήσυχες ψυχές σταδιακά εξαφανίζονται και η ενεργή ανησυχία δίνει τη θέση της σε μια ακίνητη αποδοχή τών θλιβερών επακόλουθων. Πλησιάζει (για να μην πω οτι έχει ήδη φθάσει) η ώρα να πληρώσουμε το λογαριασμό πολλών ετών δανεικής ζωής και ίσως οι τύψεις του καθενός εξ ημών για το κατάντημα, μας κάνουν να σιωπούμε (γιατί θεωρώ σιωπή την καταγγελτική συζήτηση του καφενείου). Μπορεί οι απελπισμένοι να γίνονται οι πιο καλοὶ επαναστάτες όπως γράφει ο μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης αλλά εμένα μου φαίνεται οτι οι αποκαρδιωμένοι στη ζωή είναι οι ιδανικοί αυτόχειρες. Σημεία ελπίδας πάντα υπάρχουν: ανέκαθεν ήταν έκδηλη η ανάγκη των ανθρώπων για πίστη στη θεϊκή προστασία, ακόμη και με μεσάζοντες (οι άγγελοι της διπλανής πόρτας;). Εξάλλου όπως λένε οι σοφοί παρηκούντες στην αγιωσύνη, η πόρτα του Θεού είναι πάντα ανοιχτή. Χρειάζεται όπως να σηκωθεί κανείς για να χτυπήσει την πόρτα.

Αλλά και για όσους βρίσκονται μακριά από τον Θεό, υπάρχει πάντα ο ήλιος (λες και αυτός είναι εκτός Θεού...), που είναι πάντα πρόθυμος να προσφέρει την ευεργετική δράση των ακτίνων του για να απαλύνει προσώρας τον ανθρώπινο πόνο. Χρειάζεται όμως και πάλι η συμμετοχή του ανθρώπου, που θα σηκωθεί από το ντιβάνι (του πόνου; της απελπισίας;) και θα πάει στο παράθυρο να ανοίξει τις κουρτίνες για να μπει εντός μας το φως.

Όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν ολόγυρα στην πατρίδα μας είναι, ακόμα και τώρα, αντιστρέψιμα. Όχι για να επιτεχθεί μια αισθητή αλλαγή που θα αντιληφθούν όλοι από την άλλη μέρα νωρίς το πρωί, αλλά για να αλλάξει η ρότα του πλοίου που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στο οριστικό ναυάγιο. Και τι αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής πορείας, μπορεί να μην προλάβει να το ζήσει η γενιά μας, ίσως ούτε καν η επόμενη ή μεθεπόμενη. Το πλοίο όμως, θα επανέλθει στο σωστό δρόμο.

Τον τελευταίο καιρό, ο ένας μετά τον άλλον, αποδεχόμαστε το παράλογο σαν αναπότρεπτο μέλλον. Και τελικά, έχει ξεκινήσει βαθειά εντός μας, η αποδοχή του μοιραίου. Αυτή η αποδοχή, δικαιολογεί όλες τις αθλιότητες, τις χυδαίες δηλώσεις πολιτικών και πολιτικάντιδων, τα προσβλητικά σχόλια σε βάρος της χώρας από ανθρωπάκια εντός και εκτός της που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θε έπρεπε να περνούν ούτε από μακριά.

Απελευθερώνομαι από την αγκαλιά που παράλογου, αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν και λίγο παραπάνω ακόμα και φωνάζω στον καπετάνιο:

Όχι, καπετάνιε, δεν πάμε καλά!