Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Η άρνηση του -παιδιόθεν- καλόβολου αδικημένου



Για τις δυσάρεστες συνθήκες του κόσμου φταίμε μόνο στο μικρό κομμάτι που μας αναλογεί, αλλά συνήθως -από συνήθεια;- εισπράττουμε δυσανάλογα μεγάλη φθορά στην καθημερινή ζωή κι αυτό είναι άδικο. Οι απλές εντάσεις παίρνουν διαστάσεις ατέλειωτων χωρισμών από αυτά που αποτελούν το οξυγόνο της ζωής και τελικά η υπόθεση μπερδεύεται στο θυμικό μας και αρχίζει να αποτελεί την καθεστηκυία πραγματικότητα που είναι αδιαπραγμάτευτη. Και το χειρότερο είναι οτι ξυπνάει κανείς με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τη στιγμή που έγειρε να κοιμηθεί. Αυτό, αρνούμαι να το παραχωρίσω σαν αλήθεια στο οικοσύστημα που με περιλαμβάνει αλλά θεωρεί δεδομένη την υποταγή μου. Ούτε την αδιευκρίνιστη σιγουριά ότι αυτή η πραγματικότητα που με περιβάλλει είναι μη αντιστρέψιμη αποδέχομαι, ακόμη κι αν βασίζεται σε έναν τρόπο αντίληψης της ζωής που δομήθηκε συστηματικά μέσα μας από τα σχολικά χρόνια. Και σε όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται την σιωπή μου και ποτέ δε θα διαβάσουν αυτά τα λόγια (και μάλλον χωρίς δική τους ευθύνη γι αυτό), λέω μόνο, ντροπιασμένος αλλά με δυνατή φωνή για να το ακούσω και εγώ ο ίδιος: 
Ανέραστα από αληθινή ζωή ανθρωπάκια, δεν τελειώσαμε

Δεν υπάρχουν σχόλια: