Υποψία αναπότρεπτης άνοιξης

Είναι από τις μέρες που ξεκινούν με μια σαφή αίσθηση ενός σκοπού, που μπορεί να είναι αδιευκρίνιστος, αλλά σε κάθε περίπτωση αποπνέει θετική ενέργεια. Και το χρώμα του μέλλοντος, τόσο αταίριαστο μέχρι χθες: ροζ μέλλον, ένα ροζ όχι ιδιαίτερα αρρενωπό, αλλά πάντως αισιόδοξο, πού ακούστηκε ροζ μέλλον; 

Έτσι την πατάνε πουλιά και λουλούδια, που μπερδεύονται από την απρογραμμάτιστη ηλιοφάνεια και αρχίζουν να φέρονται σα να έχει ήδη έρθει η άνοιξη. Ακόμη κι αν πρόκειται για false alarm, ωστόσο μεταφέρουν μια θετική αύρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να αγνοηθεί, ακόμη κι από τους μουτρωμένους της ζωής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το χαμόγελο επιστρέφει κι αρχίζει να διαχέεται, σαν το μελάνι της πέννας μου στο λευκό πουκάμισο.

Και τελικά, το επιμύθιο της ημέρας είναι ότι η ζωή συνεχίζεται και θα πάνε όλα καλά…