Ένα Σαββατοκύριακο πνέει τα λοίσθια και είμαι αναπαυμένος περί αυτού (*)

Οι αβέβαιες αγρυπνίες προσφέρουν στους θαρραλέους ανεξήγητες χαρές που δύσκολα μπορούν να περιγραφούν. Αλλά (αν και θαρραλέος από αρκετές πλευρές) δεν προβλέπεται να χαρώ τέτοιες αγρυπνίες το σημερινό βράδυ, μάλλον προς βέβαιο ύπνο με βλέπω να κινούμαι μετά από ένα Σαββατοκύριακο στο οποίο αναπαύτηκε η ψυχή μου:  και φυσικά η νίκη της ομάδας που αγαπώ επί της ομάδας που δεν αγαπώ το Σάββατο βράδυ, δε θα μπορούσε να είναι επαρκής λόγος για τέτοιου είδους ανάπαυση (το έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο). Το Σαββατοκύριακο που ετοιμάζεται να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια από τη ζωή μου, υπηρέτησε τις αγωνίες μου (συναισθηματικές, μεταφυσικές, ακόμη και οικονομικές!) σα να ήταν πολλά υποσχόμενες ευκαιρίες, αλλά τώρα αφήνει πίσω του μια ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι στα τελευταία πλάνα μου που κινηματογραφήθηκαν (αλληγορικά μιλάμε!) στέκομαι όρθιος στα πόδια μου με σχετικά σταθερό βήμα: γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτός από μόνος του είναι ένας επαρκής λόγος να ευγνωμονώ Αυτόν που θεωρώ υπεύθυνο γι αυτό συμβαίνει (ο καθένας βέβαια μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη για το ΑΝ και ΑΝ ΝΑΙ, ΠΟΙΟΝ πρέπει να ευγνωμονεί).

ΥΓ. Πάντα βρίσκω μια φωτογραφία στο αρχείο των φωτογραφιών που έχω τραβήξει τα τελευταία είκοσι χρόνια, να μπορεί (εκ των υστέρων) να συνοδέψει ένα κείμενό μου.

(*) πνέω τα λοίσθια:  και μόνο το γεγονός ότι  χρησιμοποιώ μια λόγια βυζαντινή έκφραση του Νικηφόρου Γρηγορά για να περιγράψω αυτό που μου συμβαίνει, το θεωρώ κέρδος στη ζωή μου…