Όνειρα σα φύλλα

Τον τελευταίο καιρό μου λείπουν τα “ήρεμα όνειρα το βράδυ” που (περι)γράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Τα όνειρα βέβαια, πάντα ξύπνια είναι, ίσως εμείς επιλέγουμε «απογευματινές λαϊκές» ώρες για την προβολή τους. 

Παλαιότερα έβλεπα και όνειρα σε 3D, πιθανότατα δε και με ήχο Dolby Stereo Surround. Τώρα πλέον, τα ελάχιστα όνειρα που βγαίνουν στο πανί του ανήσυχου ύπνου μου, θυμίζουν ταινίες βουβού κινηματογράφου και μάλιστα συνήθως είναι σε fast forward και τελειώνουν γρήγορα πριν προλάβω να τα χαρώ.

Φοβάμαι οτι μέσα σε αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν έχω χάσει τις ελπίδες μου αλλά μου έχει συμβεί κάτι ακόμη χειρότερο: έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για όνειρα...