Η μελαγχολία της έρημης νησίδας

Βλέπω να με παρατηρούν με θαυμασμό και να με φωτογραφίζουν ασταμάτητα, λες και υπάρχει κίνδυνος να πετάξω και να εξαφανιστώ από τη θέση που βρίσκομαι!

Δε με έχω δει ποτέ -πώς θα μπορούσα, άλλωστε;- αλλά αν και είμαι ένα απλό ξερονήσι, είμαι μάλλον εντυπωσιακό θέαμα αν κρίνω από τα σχόλια των επισκεπτών του Ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο που μου φέρνει ο αέρας. Αλλά δεν πρέπει να παραπονιέμαι! Γιατί, αν έχω εγώ παράπονα που είμαι ένα απλό ξερονήσι, φαντάζομαι τί πίκρα πρέπει να έχει ο Ναός του Ποσειδώνος: όλοι μιλάνε για τον Παρθενώνα και ελάχιστοι προσέχουν τον αδελφό ναό του, που αναγέρθηκε την ίδια περίοδο (περί το 440 π.Χ.) και μάλιστα -μάλλον!- από τον ίδιο αρχιτέκτονα, τον Ικτίνο. 

Η θάλασσα του Αιγαίου δε με δροσίζει. Κάθε άλλο, νοιώθω ότι μέσα στα χρόνια με διαβρώνει και συντελεί στην αναπότρεπτη πορεία της εξαφάνισής μου, τελικά. Και -τι ειρωνεία!- αν και είμαι καρφωμένος στη μέση ενός πελάγους, νοιώθω έντονη την ξεραΐλα πάνω στο σώμα μου, ίσα-ίσα κάτι πράσινα ταπεινά χορταράκια μπορούν να επιβιώσουν πάνω στα βράχια, αλλά κι αυτά σύντομα θα εξαφανιστούν.

Ίσως πίσω από αυτήν την συνομωσία κρύβονται θρησκευτικές δολοπλοκίες: μπορεί ο θύλακας λατρών της Αθηνάς να ήταν πιο δυνατός από αυτόν των λατρών του Ποσειδώνα… (*). Όλα εξηγούνται με την καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου!

(*) Αν οι Αθηναίοι με τον Παρθενώνα τίμησαν την Αθηνά, τη μια από τους δύο διεκδικητές της ονοματοδοσίας της πόλης, στο Σούνιο αφιέρωσαν το ναό στο δεύτερο διεκδικητή, στον Ποσειδώνα (http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Sounio/Sounio.Poseidon.1.htm).