Ξαφνικά, χθες το πρωί, με χτύπησε το πνεύμα των Χριστουγέννων!

Αυτό που αποκαλούμε «πνεύμα των Χριστουγέννων» δεν είναι παρά οι απλές καθημερινές παραστάσεις που ήδη υπήρχαν ταξινομημένες (ή ατάκτως πεταμένες, αν προτιμάτε!) στη συνείδησή μας που τις προσλαμβάνουμε τρυφερά χάρις στον αυξημένο δείκτη ευαισθησίας των ημερών. 

Χθες το πρωί, έξω από κεντρικό νοσοκομείο των Αθηνών, ένας ηλικιωμένος (πολύ ηλικιωμένος!) κύριος που τον περίμενα υπομονετικά να παρκάρει (ομολογώ ότι δε συνηθίζω τέτοιες κινήσεις αβρότητας προς άλλους οδηγούς που μόλις μου πήραν τη θέση παρκαρίσματος που είχα βάλει στο μάτι), κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, μου χαμογέλασε και προσφέρθηκε αυτοκλήτως να με βοηθήσει να παρκάρω το δικό μου αυτοκίνητο σε μια παρακείμενη θέση.

Στο τέλος της πετυχημένης συνεργασίας μας για το παρκάρισμα, ξεκίνησε ανύποπτα η -κατά τη γνώμη μου- πλέον εγκάρδια ανθρώπινη επαφή που ξεκινά με θερμή χειραψία, συνεχίζεται με το ανεξήγητο σφίξιμο των παλαμών, συζήτηση επί προσωπικού με ανταλλαγή ευχών (εν προκειμένω: «έχετε έρθει για να δείτε κάποιον δικό σας στο νοσοκομείο; Όλα να πάνε καλά!» και ολοκληρώνεται με απομάκρυνση από τον χώρο της επαφής με ένα χαμόγελο που συνεχίζεται για πολλές ώρες (ακόμη κι αν δεν είναι ευδιάκριτο στους υπόλοιπους!)…