Γιατί παραπονιέσαι, εσύ είσαι που δεν έδειξες αρκετή εμπιστοσύνη στο φεγγάρι

To κάθε τέλος, μας βρίσκει να παραπονιόμαστε για όλα όσο δεν κάναμε στο εκάστοτε υπό εξέταση διάστημα (που μπορεί να είναι και δέκα λεπτά). Δε θεωρώ καθόλου σκόπιμους τους κάθε είδους απολογισμούς γιατί, αν είναι αρνητικοί, απαξιώνουν μονομιάς όλες τις καλές στιγμές της προσπάθειας κατά την υπό εξέταση περίοδο και με ισοπεδώνουν ψυχολογικά. Κι αν πάλι είναι θετικοί, αποπνέουν ένα -έστω και αδιόρατο- μήνυμα για χαλάρωση στο εξής. 

Όπως δεν αρέσκομαι στο να στέλνω συνολικά ευχετήρια τύπου SMS τις ημέρες των εορτών, που “ισιώνουν βίαια” όλους τους αποδέκτες τους, άλλο τόσο δεν μου αρέσει να ισοπεδώνω τα όσα πραγματοποίησα και κυρίως τα όσα δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτό το διάστημα. Σιωπώ διακριτικά, ίσως γιατί νοιώθω ότι η γοητεία των ανθρώπων που επιλέγω κρύβεται στις (ακόμα και άθελες) παύσεις επικοινωνίας με το γύρω κόσμο, στις σιωπηλές φωνασκίες τους. Και οι ευχές (σκέφτομαι…) δεν χρειάζονται στους αγαπημένους μου σε αυτές τις συγκεκριμένες ημερομηνίες μόνο, αλλά και σε κάθε άλλη ανύποπτη στιγμή.

Κατά έναν παράξενο τρόπο δε, όταν στέλνω εγκάρδιες ευχές μόνο κατά τις αναμενόμενες περιστάσεις και ημερομηνίες, αισθάνομαι ότι προδίδω την εμπιστοσύνη του φεγγαριού ως συμβόλου ψυχικής ανάτασης, που κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο βρίσκεται...

Σας φιλώ με πάθος, αλλά χωρίς υπερβολές.