Λίγο μετά το «για πάντα»

Γιατί ρε Δημήτρη “τόχασες”;

Αυτές τις ώρες των εορτών, έγινε ένα σιωπηλό προσκλητήριο στην έρημη πλατεία για να δούμε πώς θα αντιμετωπιστεί το μαύρο σύννεφο που σταδιακά καλύπτει τη ζωή του φίλου μου. Χωρίς τυμπανοκρουσίες που θα τον τάραζαν, ένα βουβό σάλπισμα αρκούσε -θα έπρεπε να αρκεί!- για να τον σηκώσει από τους καναπέδες που βυθίζονταν. 

Βρέθηκα και εγώ στο προσκλητήριο. Προσδοκίες μεγάλες δεν είχα, αλλά μια περιέργεια να διαπιστώσω αν είχαν γίνει κινήσεις από την τελευταία φορά που συζητούσαμε τα ίδια ακριβώς κρίσιμα θέματα της ημερήσιας διάταξης. 

Δεν ήρθε κανένας άλλος στο προσκλητήριο, μόνος ήμουν με τον παλιό μου φίλο από το ροκ παρελθόν μας. Ακόμη και οι δαίμονες που κυνηγούν τον Δημήτρη και ήρθαν για να βεβαιωθούν για την ακινησία του, όταν είδαν την περαιτέρω οπισθοχώρησή του έφυγαν από το προσκλητήριο ήσυχοι για μια κερδισμένη ψυχή.

Βαρέθηκα να γίνομαι δυσάρεστος σε κλειδωμένα αυτιά. Μεγαλώνω και -μάλλον- σκληραίνω, αρκούμαι στη διαχείριση των κρίσεων στο μικρόκοσμό μου και -φοβάμαι ότι- έχω αρχίσει να κάνω οικονομία στις συναισθηματικές μου δυνάμεις για να τις χρησιμοποιήσω σε πιο γόνιμους αγρούς.

Λίγο πριν το «ποτέ», ευχήθηκα στο φίλο μου «Καλά Χριστούγεννα» και τον αποχαιρέτησα από τηλεφώνου.