Οι ασπρόμαυροι άνθρωποι... και οι άλλοι

Μπορεί οι απελπισμένοι να γίνονται οι πιο καλοὶ επαναστάτες όπως γράφει ο μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης αλλά εμένα μου φαίνεται οτι οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους στη ζωή είναι οι βαριεστημένοι. Σπρωγμένοι στο περιθώριο, έχοντας αποχρωματίσει κάθε εικόνα που τους περιβάλλει, χάνουν κάθε ενδιαφέρον  για τη ζωή. Προφανώς, όταν τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα, δε μπορούν να φανταστούν πόσο μεγάλο κακό κάνουν στους άλλους σ’ έναν έγχρωμο κόσμο.

Δεν αναφέρομαι στους αναχωρητές που επιλέγουν να απέχουν από τα γήινα. Σε αυτήν την κατηγορία, ανάμεσα στους φωτισμένους που συνειδητά αποσύρονται, πιθανότατα έχουν παρεισφρήσει και δειλοί που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πάλης με τις δυσκολίες της ζωής και το αναπότρεπτο τέλος τους πανικοβάλει.

Έχω συναντήσει ασπρόμαυρους ανθρώπους ντυμένους με πολύχρωμα φαντεζί ρούχα για να κρύψουν την έλλειψη χρώματος εντός τους. Κι είδα κι άλλους να κάθονται σε μια γωνία σιωπηλοί και να σχεδιάζουν με το πιο απλό μολυβάκι πάνω σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. 

Ώ του θαύματος, όλα τα χρώματα του κόσμου ανέβλυζαν από τις μουντζούρες τους.