Ηρώδειο… όπως παλιά

Ανέβηκα χθες στο Ηρώδειο (σε μια εξαιρετική παράσταση, τους Αχαρνής) και με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων από αυτήν την περιοχή. Πολλά έχουν αλλάξει από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 που έμενα εκεί, αλλά η αύρα αυτού του μέρους παραμένει η ίδια. Τότε όμως δεν πήγαινα στο Ηρώδειο για να δω παραστάσεις: ως μαθητής του δημοτικού κατοικούσα εκείνα τα χρόνια στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου (ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από την Ακρόπολη) όταν ακόμη επιτρεπόταν εκεί η διέλευση των αυτοκινήτων. Η περιοχή στους πρόποδες της Ακρόπολης, ήταν η προφανής λύση για κοντινή βόλτα με συγγενείς και γείτονες. 

Το πρώτο πράγμα που αντίκριζαν τα μάτια όταν έβγαινα από το σπίτι μου για να πάω περπατώντας στου Μακρυγιάννη και να πάρω το σχολικό λεωφορείο, ήταν η Ακρόπολη. Ένιωθα ένα ανεξήγητο δέος γι αυτό το μυστήριο οικοδόμημα, αλλά άνοιγα το βήμα μου για να μη χάσω το σχολικό. Ομολογώ ότι τότε δεν καταλάβαινα την αξία της στιγμής να παίξω ανέμελα ανάμεσα σε βράχια και πέτρες και απορούσα που οι επισκέπτες τα κοίταζαν με τόση προσοχή. 

Πολύ αργότερα αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό ήταν να ξεκινάς την ημέρα σου με τη θέα της Ακρόπολης. Και όταν ξαναπηγαίνω στην περιοχή με αφορμή συνήθως παραστάσεις του Ηρωδείου, φέρνω πίσω τις μνήμες μου από τα παιδικά μου χρόνια και τις αντιμετωπίζω με άλλο μάτι…