Οι ποιητές του δρόμου σε κρίση

Πόσο (άχρηστα) συναρπαστικοί μπορούν να γίνουν για μια μόνο στιγμή στα μάτια του κοινού οι ποιητές του δρόμου, τυχαίοι άνθρωποι που έτυχε να βρεθούν την κρίσιμη στιγμή στο σημείο 0 χωρίς να το επιδιώκουν και συχνά χωρίς να το θέλουν. Και μετά, οι δυστυχείς, ψήνονται από την ανέλιξή τους και αρχίζουν να αρέσκονται να στέκονται μπροστά στους προβολείς, ακόμη κι όταν αυτοί σβήσουν. 

Μπορεί να υπήρχε προδιάθεση στο DΝA τους ή ακόμη χειρότερα στους οικογενειακούς τους τάφους, αλλά σίγουρα η εισαγωγή τους στη υψηλή φιλοσοφία της ζωής έγινε στο πεζοδρόμιο ενός κόσμου που τελικά ίσως δεν ήταν ο δικός τους… στην καλύτερη περίπτωση, δεν ήταν μόνο ο δικός τους.

Πέρα από τους συνήθεις υπόπτους με προδιαγεγραμμένη πορεία από μια θλιβερή μοίρα που καθορίζεται από τον κύκλο τους, υπάρχουν και οι άλλοι που το φως πέφτει τυχαία πάνω τους και αρχίζουν να το συνηθίζουν.

Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να νοιώθει μια ακατανόητη συμπάθεια για την αμηχανία που αισθάνονται οι ποιητές του δρόμου, οι απόκληροι της ζωής που ξαφνικά, από απόμακρες κολασμένες φιγούρες της κοινωνίας, βρέθηκαν χωρίς να το επιδιώξουν στο προσκήνιο μπροστά από κάμερες που κατέδειξαν εμφαντικά ότι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος που τους είχε αποδοθεί… Η  ποιητική τους δημιουργία σιγοφώτισε και έσβησε λίγο αργότερα. Βέβαια δεν μιλάω για προχειρογραμμένα στιχάκια σε χαρτοπετσέτες ή ευθυγραμμισμένες λέξεις σε λευκές σελίδες υπολογιστή -η λεγόμενη “ποίηση του φλώρου”) αλλά αναφέρομαι στη στάση ζωής που συνίσταται τελικά σε επίγεια δήλωση με ανάληψη ευθύνης γι αυτήν.

Η ποιητική δικαιοσύνη δεν προειδοποιεί… απλώς αποδίδεται!