Εποικισμός-Αποικισμός: ένα γράμμα δεν κάνει τη διαφορά

Κοιτάζω τις φωτογραφίες που συνοδεύουν ένα από αυτά τα emails που ανταλάσσουμε εκ του ασφαλούς εμείς «οι άνθρωποι των γραφείων» υπό τον τίτλο “ΤΡΟΜΕΡΟ ( Ανθρώπινες ψυχές είναι ρε ΚΤΗΝΗΗΗΗ )”. Όσο κι αν οι συνθήκες της σύγχρονης κοινωνίας μας έχουν σκληρύνει όλους, οι φωτογραφίες κόβουν την ανάσα και προσβάλουν βάναυσα το ανθρώπινο είδος. Μετά διαβάζω στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό των Τεγόπουλου-Φυτράκη την ερμηνεία των λέξεων «αποικισμός» και «επικοισμός»: τόσο διαφορετικές έννοιες στα χαρτιά, τόσο κοντινές (σχεδόν ταυτόσημες) όταν περιγράφουν τους ανθρώπους πάνω σε ένα υπερ-φορτωμένο καράβι ή ένα φουσκωτό καρυδότσουφλο απ’αυτά που αδειάζουν κολασμένες ψυχές στα ελληνικά (και όχι μόνο) παράλια αυτήν την εποχή.

Αποικισμός: (ο) ουσ.  αποστολή αποίκων, ίδρυση αποικίας ((η) ουσ.  κοινότητα από πολίτες που έχουν εγκατασταθεί σε τόπο έξω από την πατρίδα τους | χώρα που βρίσκεται υπό την κυριαρχία ξένου κράτους | άθροισμα ζώων ή κατώτερων οργανισμών που ζουν ομαδικά: αποικία μελισσών=)

Εποικισμός: (ο) ουσ.  η πράξη και το αποτέλεσμα του εποικίζω | η εγκατάσταση νέων κατοίκων σε κατοικημένο τόπο | (ειδ.) η μετατόπιση πληθυσμών με τη φροντίδα του κράτους, για λόγους ασφάλειας ή οικονομικούς

Εμείς οι Έλληνες έχουμε ζωντανές μέσα μας τις εικόνες από το λιμάνι της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922. Κι ενώ προσπαθούμε να τις απωθήσουμε από τη μνήμη μας, να που η πόρνη η ιστορία (επί της ουσίας) επαναλαμβάνεται και φέρνει ολοζώντανο στους τηλεοπτικούς δέκτες και στις οθόνες των υπολογιστών τον εφιάλτη της διπλανής πόρτας.

Η έννοια της ανθρωπιάς μας μπορεί να τίθεται εν αμφιβόλω, αλλά φαίνεται οτι πλέον δεν μπορούμε να περνάμε αβρόχοις ποσίν (ήτοι, “άβρεχτοι”) τέτοιες εικόνες, ως εικόνες εξωγήινης πραγματικότητας που δεν μας αφορούν.

ΥΓ. Δε γνωρίζω από πού προέρχονται οι φωτογραφίες που δημοσιεύω...