Ουαί, ω άνδρες Αθηναίοι

Παλαιότερα η προεκλογική περίοδος είχε, αν μη τι άλλο, μια ένταση. Υπήρχαν υποψίες συναισθηματικής ανάκαμψης, ακόμη κι αν αυτή αποδεικνυόταν τελικά φρούδα ελπίδα. Τα ανήσυχα πρόσωπα του παρελθόντος, έδωσαν τη θέση σε πρόσωπα αμήχανα και βαριεστημένα: σα σίγουροι από καιρό, σαν αποκαρδιωμένοι. Αφήνω στην άκρη σενάρια συνωμοσιών με βάση τα οποία το να οδηγηθούμε σε αυτό το σημείο ήταν αποτέλεσμα λεπτών χειρισμών από σκοτεινούς μηχανισμούς: πιο πιθανό μου φαίνεται το γαϊδούρι που ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) να φταίει που φτάσαμε ως εδώ. Το χειρότερο δε όλων είναι οτι δε φαίνεται ουσιαστικά πουθενά φως κι ας ακούω συνεχώς επαγγελματίες ψεύτες να ευαγγελίζονται την ελπίδα ακόμη κι αυτήν την ώρα. Οι μουσικοί που έπαιζαν στο φουαγιέ του Τιτανικού την ώρα που αυτός βυθιζόταν (αν αυτό αληθεύει και δεν είναι αστικός μύθος), ήξεραν τί τους περίμενε και, από επιλογή, συνέχιζαν τη μουσική για να καλύπτουν τον ήχο του θανάτου. Εγώ και άλλοι σαν εμένα, όταν δεν στρέφουμε το βλέμμα μας στον Ουρανό, επιλέγουμε την εσωτερική σιωπή γνωρίζοντας οτι αυτό που ζούμε δεν οδηγεί σε σωτήρια φθορά που θα επαναφέρει στην τάξη τον μικροκόσμο μας.

Ουαί, ω άνδρες Αθηναίοι.