Το κουτσό βήμα

Τώρα γυρίζω και κοιτάζω

και τη ζωή μου αναμετρώ:

-πόσο μεγάλη ήταν η φόρα,

-πόσο το πήδημα μικρό! (*)

Τώρα που ολοκληρώθηκε και αυτή η εκκρεμότητα που (αδικαιολογήτως;) μας απασχολούσε και μας δημιουργούσε αδιόρατες φθορές, κοιτάζω πίσω κι εγώ και διαπιστώνω για μια ακόμη φορά ότι, τελικά, δεν συνέτρεχε λόγος για αγωνίες για θέματα για τα οποία υπήρχαν ειλημμένες αποφάσεις και προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα, όπως αποδεικνύεται: εγώ τους επέτρεψα να με απασχολούν, για να αποδράσει το μυαλό μου από τα αληθινά ερωτήματα της ζωής, πριν, νυν και μετά από τώρα. Και πόση φόρα έπαιρνα για ένα τόσο δα πηδηματάκι που έμοιαζα με κουτσό βήμα.

Μάζεψα βιαστικά τα κομμάτια της ζωής μου, εκδήλωσα δημόσια την έντονη απογοήτευσή μου που τίποτε δε φάνηκε να προχωρά και έμεινα σταθερός στη θέση μου μ’ όλες τις απορίες αναπάντητες.

(*) Κώστας Ουράνης, ψευδώνυμο του Κώστα Νεάρχου (1890 – 1953). Εκτός από τις δύο αναγνωρισμένες από τον ποιητή συλλογές «Spleen» (1912) και «Νοσταλγίες» (1920) -τη πρώτη του νεανική  συλλογή «Σαν όνειρα» (1909) την αποκήρυξε-  βρέθηκαν στα χαρτιά του τρεις ανέκδοτες ενότητες (Παιχνίδια, Τελευταία σχεδιάσματα & Τραγούδια). Στη δεύτερη απ’ αυτές, βρήκα το πολύτιμο απόσπασμα της εισαγωγής.

Εμένα πάντως, καθόλου παρακμιακός δε μου φαίνεται ο Ουράνης: το πολύ-πολύ να τον πεις νεορομαντικό ρεαλιστή!