Συναντώντας τον εαυτό του κάτω από τον υπέροχο ουρανό της Αγίας Τριάδας του Άνω Βόλου

Προσπάθησε επί μακρόν να αποφύγει τον εαυτό του αλλά κάποια στιγμή συνέβη το μοιραίο: συναντήθηκαν! Μόλις ολοκληρώθηκε το μοιραίο στάδιο της αμηχανίας ένθεν και ένθεν που κράτησε περίπου είκοσι λεπτά (αλλά του φάνηκε σα μια ολόκληρη ζωή), προσπάθησε να δημιουργήσει ένα κλίμα οικειότητας με τον άγνωστο που έδειξε να γνωρίζει τόσα πολλά πράγματα γι αυτόν: του μίλησε για την απεραντοσύνη του Ουρανού και του έδειξε κάποιες πρόσφατες φωτογραφίες του από την Αγία Τριάδα (του Άνω Βόλου). Ο συνομιλητής του έμεινε παγωμένος στη θέση του, κοιτάζοντάς τον αυστηρά:

-         Δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι λιπόψυχος πλέον και από τη στιγμή που οι απόκρυφες γνώσεις διατίθενται πλέον ελεύθερα στο κοινό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφέρεσαι στον ουρανό δίνοντας μεταφυσική χροιά σε κάτι τόσο γήινα όμορφο! Οι ψυχές λιμνάζουν με τη μεταφυσική ενατένιση του ουρανού, ξέρεις...

Πάντα τη φοβόταν αυτή τη στιγμή που θα βρισκόταν απέναντί του με κριτική διάθεση κάποιος που θα τον ήξερε τόσο καλά και θα τον έβαζε αβίαστα στη θέση του χρησιμοποιώντας μια εσωτερική γλώσσα που και ο ίδιος χρησιμοποιούσε σε όλη του τη ζωή κάθε φορά που δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα με κάποιο συνομιλητή του...

-         Μην παίρνεις αυτό το μελαγχολικό βλέμμα γιατί σε κάνει να αλληθωρίζεις κι ούτε ν’ αρχίσεις να μιλάς για μάχιμες ψυχές που -τάχα μου!- βρίσκονται σε ύπνωση. Αυτήν την ώρα, με αυτά που συμβαίνουν τριγύρω, χρειάζομαι περισσότερο για συνομιλητή έναν ψυχάκια παρά έναν ψυχοπομπό (*)...

(*) Ψυχοπομπός: αυτός που συνοδεύει τις ψυχές των ανθρώπων στον κάτω κόσμο όταν πεθαίνουν (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης)

ΥΓ. Πάλι τα ίδια: αργάμιση το απόγευμα, κάποιο αδιευκρίνιστο υποσυνείδητο με διακόπτει από την εργασία μου και μου υπαγορεύει ένα κείμενο σαν το παραπάνω... κι εγώ αντί να το κλειδώσω στο πιο σκοτεινό ντουλάπι του γραφείου μου, το μοιράζομαι μαζί σας!