Επιστροφή ΙΙ

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, επιστρέφω στη βάση. Όχι ότι βρισκόμουν κάπου αλλού μακριά και θεαματικά, αλλά πάντως έλειπα. Με απορία, αντιλαμβάνομαι ότι το πρωταρχικό συναίσθημα αυτής της επιστροφής είναι η ανακούφιση. Παλαιότερα, κάτι τέτοιο θα μου φαινόταν ακόμη και ηττοπαθές. Όχι πια. Μεγαλώνοντας, όλα αυτά που ως νέοι τα βλέπαμε σαν συμβιβασμούς και υποχώρηση από τη ζωή, ως μεγαλύτεροι τα εισπράττουμε σαν κινήσεις ωριμότητας: απολαμβάνω τις μικρές καθημερινές αποδείξεις ζωής χωρίς να αποτάσσομαι την ελπίδα για μεγάλες, συναρπαστικές χαρές.

Εν κατακλείδι, επιστρέφω:

Σιωπηλά αλλά άφοβα.

Αμήχανα αλλά αποφασισμένα.

Σεμνά αλλά υποψιασμένα.