Τόσα χρόνια πράγματι μας ψέκαζαν… με λουκουμόσκονη!

Ο κόσμος τριγύρω μας είναι ένας απέραντος ωκεανός συνωμοσιολογίας. Και σε επιφανή θέση αυτής της συνωμοσιολογίας βρίσκεται η «εμπιστευτική πληροφόρηση από πηγές που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση» ότι μας ψεκάζουν. Το ποιοί ακριβώς το κάνουν αυτό, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και κατά συνέπεια δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Σίγουρα όμως μπορεί να αποδοθεί σε διεθνή συνομωσία και ας το αφήσουμε εκεί το θέμα για τις ανάγκες της συζήτησης, αφού έτσι μας βολεύει. Οι ουρανοί όπου κολυμπούν αεριωθούμενα που αφήνουν πίσω τους ρύπους, προτιμώνται από τις επίγειες βιομηχανίες που ίσως είναι ακόμη πιο επικίνδυνες, αλλά δεν ικανοποιούν τη θεωρεία του ψεκασμού που εξάπτει τη φαντασία μας.

Μπαίνω όμως στον πειρασμό να φανώ ευγενικά αιρετικός:  στ’ αλήθεια, ο ψεκασμός μας ίσως δεν έγινε με αεριωθούμενα που άφηναν πίσω τους λευκά συννεφάκια και έστελναν κάτω στη γη τόνους από αποβλακωτικές χημικές ουσίες και ύπουλα μικροσωματίδια που μας δηλητηριάζουν. Κάλλιστα μπορεί να έγινε με κύματα αδικαιολόγητης ευδαιμονίας που μας οδήγησαν σε μια ουτοπική νιρβάνα.

Ο θάνατος είναι μια τρομερή υπενθύμιση του μέλλοντος έγραψε ο Aldous Huxley. Αυτή κι άλλες τέτοιες αλήθειες μας τις έκρυψαν για να μη μας κακοκαρδίσουν.

Και να που τώρα, πάνω στη κρίσιμη στροφή που τελειώνουν τα τραγούδια των “επίτηδες χαρούμενων”, διαπιστώνουμε οι τλήμονες ότι, πράγματι τόσα χρόνια μας ψέκαζαν. Με λουκουμόσκονη!