Ο ήλιος που δύει στο Άγιον Όρος

Ανέβηκα και φέτος στο Όρος. Το προσεγγίζω το Όρος πλέον πιο γήινα, κάποιοι νεαροί μοναχοί που είχα συναντήσει εκεί όταν πρωτοπήγα πριν από είκοσι περίπου χρόνια, έχουν γίνει τώρα παλιοσειρές, μερικοί άλλοι μάλιστα έχουν φύγει από το μάταιο αυτό κόσμο. Πάντα όμως όταν πηγαίνεις στο Όρος με καθαρή καρδιά (ακόμη και ελαφρώς μαυρισμένη από τα γήινα) και χαμηλό βλέμμα, ανακαλύπτεις νέα πράγματα, ακόμη κι αν αυτά βρίσκονταν εκεί εδώ και πολλάααααααα χρόνια και εσύ απλώς δεν τα είχες προσέξει.

Φέτος, παραδείγματος χάριν, πέρα από κάποιες ανύποπτες νέες φιλίες από την άλλη άκρη της Ελλάδας, παρατηρώντας τη δύση συνειδητοποίησα ότι ο ήλιος που μας αφήνει δε συμπαρασύρει μαζί του το Φως…

ΥΓ. Κάποιες λίγες φωτογραφίες υπάρχουν στο άλμπουμ “Ο ήλιος δύει στη Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους“ στη σελίδα μου στο FB (https://www.facebook.com/constantinos.ioannidis.5/media_set?set=a.820396888067814.1073741826.100002925321929&type=3)