63.
Τελικά ένας άνθρωπος που δεν ελπίζει, δεν είναι
κατ΄ ανάγκην «Καζαντζακικά ελεύθερος». Ίσως είναι τρομερά αισιόδοξος, όπως
έγραψε ο Πωλ Κλοντέλ. Διαλέγετε και παίρνετε…
64.
Δε με πληγώνουν τα απραγματοποίητα όνειρα… τα
ημιτελή με πονάνε: αυτά που ξεκίνησαν με πολλές υποσχέσεις και τις αγνότερες
των προθέσεων. Και μετά, ήρθε η φθορά της σάρκας και της ψυχής και η φασαρία
που δεν με άφησε να ακούσω τον ήχο της ζωής. Και συμβιβάστηκα. Μάζεψα τα όνειρά
μου όπως-όπως και τα πακετάρισα πίσω από χαμόγελα.
Κάποιες φορές τα συναντάω σαν επισκέπτης σε
σιδηροδρομικό σταθμό που αναγνωρίζει έναν παλαιό του έρωτα στο τζάμι του
βαγονιού που μόλις έφυγε…
Αν μπορείς να πεις κάτι σε δύο γραμμές, δεν
χρειάζεται ένα κατεβατό πολλών σελίδων.
78.
Ήσυχα ευτυχής κι όχι ευτυχώς ήσυχος…
80.
Το βλέπω το αισθάνομαι, το βιώνω. Αλλά δεν μπορώ να
το περιγράψω.
Παράξενο, απ’ ότι μου έλεγαν οι δάσκαλοι στο
σχολείο, είχα πάντα πλούσιο λεξιλόγιο…
84.
Ο Osho στη
«Μυστική Θεολογία» γράφει: Απόφυγε τον
Παράδεισο, είναι της Παλιάς Σχολής! Πόσο
πρέπει να του έχει λείψει ο Παράδεισος του καημένου…
87.
Η πραγματικότητα βρίσκεται πίσω απ’ αυτά που
βλέπουν τα μάτια μας. Πίσω, όχι έξω.
91.
Ο μοναδικός δρόμος που δεν έχει κίνηση αυτόν τον
καιρό, είναι ο δρόμος της Πίστης.
94.
Τους μεγάλους έρωτες της ζωής σου, όπως και τους
μεγάλους συγγραφείς του αιώνα πρέπει να τους προσεγγίζεις με δέος. Μια γλυκιά
αμηχανία είναι επιτρεπτή, ενδεχομένως δε και απαραίτητη. Αλλά πρέπει να
παίρνεις αποστάσεις από έρωτες και συγγραφείς ώστε να μην τους επιτρέψεις να σε
καταπιούν.
100.
Εκών-άκων οδηγούμαι σε δυσάρεστες ατραπούς, σε μια
ροζ μελαγχολία που δεν παλεύεται. Η περιρρέουσα αδρανοποίηση των πραγμάτων που
κρατούν ανέπαφο το ενδιαφέρον μου για ζωή, μειώνει τις αν(τ)οχές μου: απ΄ τη
ροζ μελαγχολία με οδηγεί σε γαλάζια νεύρωση. Πάλι καλά που τα χρώματα που
περιγράφουν τα συναισθήματά μου δεν είναι καθόλου βίαια: ροζ, γαλάζιο.
Βροχή: ένα στιγμιαίο σημείο φυγής στον ορίζοντα. Το
αρπάζω, το ακολουθώ, γίνομαι μούσκεμα, προσώρας παρενοχλώ αποτελεσματικά την
παθητικότητα, διαταράσσω την εναρμόνισή μου με τη μαλθακότητα του σύμπαντος που
με πνίγει. Τίποτα δεν αποδέχομαι ως τελεσίδικο -μόνο το θάνατο- και για να μην
ευτελίσω την ζωή μου με θλιβερές εκφάνσεις ανθρώπινης μικρότητας, μένω σιωπηλός
παρατηρητής.
Ανέκφραστος, αλλά όχι ανεγκέφαλος.
106.
Φορτωμένος με αγορασμένες και δανεικές γνώσεις,
προχωρώ σ’ ένα δύσβατο μονοπάτι εγωιστικής ακαμψίας. Μα… και το να αισθάνεσαι
ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο της ταπεινοφροσύνης, κι αυτό εγωιστικό είναι…
Μήπως, αναρωτιέμαι με ανησυχία, κι αυτή ακόμα η
ουσιαστική επικοινωνία μου με πνευματικούς ανθρώπους σηματοδοτεί την είσοδό μου
σε ένα ελιτίστικο, κλειστό, πνευματικό club;
111.
Ίδρυσε δική του σχολή στην -αρχαία- Αθήνα με σκοπό
να ανυψώσει και να επεκτείνει την κυνική ηθική των Σωκρατικών Αντισθένη και
Διογένη, στηρίζοντάς την επιστημονικά και συνδέοντάς την με την Ηρακλείτιο
φυσική και την Αριστοτέλειο λογική.
Ζούσε σαν ερημίτης και τρεφόταν με ψωμί, μέλι και
σύκα, ενώ έπινε μόνο νερό. Δίδαξε ακαταπόνητα επί μισόν αιώνα και στην επιγραφή
του μνημείου που ανήγειραν οι Αθηναίοι για να τον τιμήσουν, δηλωνόταν ότι η ζωή
του φιλοσόφου Ζήνωνα του Στωικού (ή Κιτέως) υπήρξε σύμφωνη και συνεπής με τα
διδάγματά του.
Και τι κατάλαβε ο τάλας; Έγραψε πολλά έργα, αλλά
χάθηκαν όλα.
Αγοράζουμε
καρύδια, πουλάμε καρύδια, μένει ο θόρυβος, λέει μια παλιά τούρκικη παροιμία. Αυτό ακριβώς έμεινε στην περίπτωση
του Ζήνωνα του Στωικού…
114.
Είναι οδυνηρά αδύνατο να αντλήσουμε ελπίδες από τον
περιβάλλοντα χώρο της σύγχρονης ζωής. Και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς
ελπίδες.
118.
Επιλέγω ασυζητητί τη φθορά της θλίψης που
αποδεικνύει ότι είμαι ζωντανός, από τη μακαριότητα της μη-ζωής.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου