Πολυτονικά Ορνιθοσκαλίσματα 1/2

Από τις 26 Μαΐου 2010 έως τις 21 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, έγραψα αρκετά μικρά (και ορισμένα απ’αυτά, πάρα πολύ μικρά!) κείμενα, εν είδει καταγραφής «συμπυκνωμένης εμπειρίας ζωής». Όλα τους ήταν χειρόγραφα και μάλιστα πολυτονικά. Ορισμένα από αυτά (119) είδαν το φως με ανύποπτες δημοσιεύσεις στο blog μου τότε και ανέτρεξαν σε αυτά -χωρίς πολλά σχόλια- κάποιοι λίγοι που παρακολουθούν πιστά τα γραπτά μου από το 1998. Κάποια άλλα έμειναν σε μουντζουρωμένες σελίδες που εξαφανίστηκαν σε εκκαθαρίσεις στην οικία...

Ακολουθούν κάποια λίγα χωρίς την παραμικρή διόρθωση ή προσαρμογή:

3.

Η συγγραφή είναι ένας σιωπηλός τρόπος να ματώνεις. Κανείς δε σε κοιτάζει, όλοι έχουν στραμμένη κάπου αλλού την προσοχή τους. Ακόμα και ο ίδιος ο γράφων δείχνει να ασχολείται περισσότερο με το να ολοκληρώσει τα ορνιθοσκαλίσματά του παρά να αναζητήσει την αλήθεια μέσα από τις λέξεις…

7.

Πόσο αναπότρεπτα οριστικό είναι το «Ποτέ πια»;

8.

Αποφεύγω τις κακοτοπιές της ζωής, όσο μπορώ, δηλαδή. Ενώ παλαιότερα ξεχνιόμουν σε όλες τις αφύλακτες διαβάσεις χωρίς να κοιτάζω γύρω μου, όσο περνάει ο καιρός και το βήμα μου γίνεται αργό, δεν πλησιάζω καν τις διαβάσεις. Σα βουβός παρατηρητής της ζωής, μεσήλιξ σοφός χωρίς σοφία άλλη από αυτήν που φέρνει το πέρασμα του χρόνου για όλους -μα όλους!- τους ανθρώπους, κάθομαι σε μια καρέκλα και παρατηρώ χωρίς ουσιαστικά να συμμετέχω. 

10.

Ένα αλλόκοτο δίλημμα: Αθάνατος άνθρωπος ή θνητός θεός;

Κι ακόμα: προδιαγεγραμμένη πορεία που μπορεί να ιχνηλατηθεί από το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης της ζωής με κάθε λεπτομέρεια ή μήπως αγωνιώδης, αδιευκρίνιστη, αβέβαια ρότα σε αναζήτηση χιμαιρών και ουτοπιών;

16.

Όλοι είμαστε ατελείς και αδύναμοι. Απλώς σε ορισμένους αυτή η διαπίστωση υποστηρίζεται από συναισθηματικό κλείδωμα και -στενάχωρες- ιατρικές εξετάσεις. «Μόνο όποιος βούτηξε τον κονδυλοφόρο του στο μελανοδοχείο των δακρύων του έχει κάτι σημαντικό να πει» έγραψε ο Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης. Και δεν πνίγηκε στα δάκρυά του, συμπληρώνω ταπεινά. Γιατί όταν αρχίζεις να υποψιάζεσαι την αληθινή ελευθερία της ψυχής, οι οικείοι σε κοιτούν έκπληκτοι και σε ρωτούν αν είσαι καλά;

19.

Ένας από τους 48 νόμους της ΔΥΝΑΜΗΣ κατά τον Robert Greene είναι να λες πάντα λιγότερα απ΄ ότι είναι απαραίτητο. Αυτόν το νόμο τον έχω παραβεί στη ζωή μου. Χωρίς εμφανείς συνέπειες μέχρι σήμερα.

20.

Δεν αναζητώ μύστες για τη μετάδοση υπερβατικών στοιχείων. Συνοδοιπόρους ψάχνω, όχι μοναχικούς κατ’ ανάγκην, με μόνη αληθινή προϋπόθεση το βαθύ συντονισμό με την καρδιά που εκπέμπει. Μια Φιλική Εταιρεία Ψυχών, εκ του ασφαλούς.

25.

΄Έχω συσσωρευμένη αντιπάθεια για ανθρώπους που αισθάνομαι ότι μου έκαναν κακό, ακόμη κι αν αυτοί αγνοούν την ύπαρξή μου. Που με πλήγωσαν, ακόμη κι αν ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. Στα πια βαρειά (π.χ. μίσος) ευτυχώς δεν έπεσα. Έχω ωστόσο μέσα μου τυφλή αρνητική ενέργεια ικανή για να δώσει ενδιαφέρον στη μίζερη πλευρά της ζωής μου (όλοι έχουν μια τέτοια) και πρόσκαιρο ενδιαφέρον σε επιφανειακές συζητήσεις με οικεία πρόσωπα. Εύκολα ποτίζεται η ψυχή μας με αντιπάθεια για άτομα που, κατά βάθος, ζηλεύουμε επειδή τα κατάφεραν καλύτερα από εμάς. Πιο δύσκολα ποτίζεται η ψυχή μας με αγάπη και ιδιαίτερα προς άγνωστους, αόρατους, μη παρόντες. Αλλά έχω κάνει δειλά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το ότι η ψυχή τρέφεται καλύτερα με αγάπη παρά με μίσος, μόνο ψυθιριστά το παραδέχομαι… και τώρα, αυτήν την ώρα, ψιθυρίζω γράφοντας.

30.

Ισορροπώ με μια ανέλπιστη αρμονία, ανάμεσα σε επιτεύματα που έχασα οριακά μέσα από τα χέρια μου και επιτυχίες που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς τις πιστώθηκα εγώ και όχι ο κύριος απέναντί μου στην άλλη άκρη του κόσμου. Ισορροπώ εν απορία.

31.

Αγέρωχα ανασφαλής.

Πληθωρικά εγκρατής.

Συνειδητοποιημένα αβέβαιος.

Επιμελώς αδιευκρίνιστος.

Αθεράπευτα ευάλωτος.

Ανεπιτήδευτα εξεζητημένος.

Ανυποχώρητα ευτυχής.

Τελικά, εγώ…

(από την ποιητική ενότητα Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ)

33.

Η ημιτελής και αποσπασματική γνώση που κερδίζεται με κόπους και θυσίες εμποδίζει ενίοτε την αγνή, ολοκληρωμένη, υπέρτατη γνώση να αναβλύσει από την πηγή της ζωής. Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι έχουν δίκιο αυτοί οι παράξενοι τύποι, οι μυστικιστές που λένε ότι «η μη γνώση είναι ανώτερη από κάθε είδους γνώση». Σε μια τέτοια περίπτωση,μπορούμε άφοβα να προσαρμώσουμε το ρητό και να το κάνουμε κάπως έτσι:

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ, ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ!

38.

Σςςςςςςς… μη φωνάζετε! Ούτως ή άλλως δεν μπορεί να σας ακούσει… είναι ήδη νεκρός!

(σας παρακαλώ να αντιμετωπίσετε το σχόλιο με αλληγορική διάθεση).

40.

Για εμάς τους «αντικειμενικά τυχερούς και ευτυχισμένους» η αιφνιδιαστική μοναξιά και η αδικαιολόγητη απελπισία είναι ένας ανέλπιστος μοχλός αποσυμπίεσης για τη σωτηρία της ψυχής. Η νομοτελειακή φθορά του σώματος μας οδηγεί σε ψυχωφελείς εναλλακτικές πηγές συναισθηματισμού και πνευματικών απασχολήσεων. Όποιος τις εκλάβει ως τιμωρία ή αγγαρεία, θα απωλέσει μια μοναδική ευκαιρία να ισορροπήσει ανάμεσα στις ανισότητες της ζωής.

47.

Πίσω από το επαναλαμβανόμενα φαινόμενα κρύβεται μια πραγματικότητα που δεν είναι κατ’ ανάγκην η Αλήθεια. Εμείς οι άνθρωποι αναγκαζόμαστε διαρκώς να αναθεωρούμε την πραγματικότητα του κόσμου που μας περιβάλλει. Η Αλήθεια όμως είναι πάντα εκεί, αταλάντευτη και δυστυχώς (;) αναπόδεικτη. Η αναζήτηση της πραγματικότητας είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, της Αλήθειας όχι. Η χρήση της ΙΕΡΑΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ χωρίς μοιρογνωμόνια και χάρακες αλλά με τη βοήθεια της αγνής αγάπης (δύσκολο αυτό…) καθαρίζει το δρόμο της αναζήτησης.

49.

Τί πάει να πει «τον καταπλάκωσε μαύρη μελαγχολία»; Η δική μου μελαγχολία έχει χρώμα σιελ, το χρώμα του ουρανού. Και δε με καταπλακώνει, αλλά  με πλησιάζει σαν αισθησιακή γυναίκα, με κοιτάζει με νόημα και μου απευθύνει μια πρόκληση που δεν μπορώ να αρνηθώ: «Μπορώ να καθίσω λίγο δίπλα σου; Λίγο μόνο!».

Ποτέ δεν της το αρνιέμαι.