Ο κουρασμένος ντράμερ: έχει και η ακινησία το ρυθμό της!

Αυτό που άκουγα να χτυπάει εντός μου σαν κουρασμένος ντράμερ δεν ήταν η δική μου καρδιά. Κάποιος άτονος και μάλλον αποκαρδιωμένος (πρώην!) συνάδελφος πρέπει να ήταν, που χτυπούσε άσκοπα δύο ξυλάκια, σηματοδοτώντας έτσι την βαριεστημένη του απόσυρση. Χέρια και πόδια που δεν υπακούουν στα κελεύσματα του ρυθμοθέτη της ζωής κι αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί από το σβησμένο βλέμμα του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από αυτό το μαγικό οικοδόμημα ρυθμικής αρχιτεκτoνικής: το drum kit!

Αλλά.... θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι συγχρόνως ένας ήμερος οικογενειάρχης, μέλος ενός φιλοσοφικού μικρόκοσμου και κυβερνοσέρφερ, χωρίς να απεμπολείς το drumming.

Ο δημοσιογράφος Θανάσης Αντωνίου σε μια του αναφορά του στο MARKETING WEEK τον Απρίλιο του 2001 με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου “Στιγμές στον Χρόνο”, είχε συνδέσει αρμονικά το συγγράφειν με το «κοπανάειν» (τα drums) και με είχε αποκαλέσει μετρονόμο μιας ομάδας ανθρώπων που παράγουν μουσική, αφέτη, στυλοβάτη του ρυθμού και τροχονόμο της ταχύτητας: δεν είχα αντιληφθεί τότε πόσο όμορφα ήταν τα λόγια του.

Και τώρα που το κατάλαβα, τίποτα δεν αλλάζει στον παρόν.

Ας έμενε ακίνητος ο χρόνος, έστω και για μια στιγμή μόνο: έχει και η ακινησία τον ρυθμό της. Αλλά πριν να αρχίσει η ακινησία, ας γίνει και μια μεταφορά σε εκείνες τις στιγμές...