Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Ένα διαφορετικό βλέμμα (απ’ αυτό που ίσως είχαμε μέχρι χθες) σε αυτό που μας συμβαίνει



Εν μέσω κλαυσιγελώτων και χαρμολύπης (η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά της οποίας το βάθος και αξία δεν έχουμε αξιολογήσει ακόμη όσο θα έπρεπε...), κάθομαι στο απέναντι πεζοδρόμιο από τις Βρυξέλλες όπου ανακοινώθηκε η έκβαση της μαραθώνιας Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης και προσπαθώ να καταλάβω τί μου συμβαίνει.

Κάποια στιγμή ίσως το καταλάβω. Το να καταλάβω όμως τί έχει συμβεί για τη χώρα μου εκεί, αυτό μάλλον θα αργήσει. Μπορεί τόσα χρόνια να ζούσα σε ένα λάθος κόσμο, αλλά εγώ αλλιώς τα είχα μάθει τα πράγματα. Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 γελούσαμε με τους Βέλγους και θεωρούσαμε ότι κάναμε ψυχικό στις Βελγίδες κοπέλες, όταν τις αφήναμε να κάτσουν στην παρέα μας μαζί με τις κατάξανθες Σουηδέζες που τότε τις είχαμε περί πολλού! Στα χρόνια εκείνα η ύπαρξη αυτής της χώρας ήταν εντελώς άχρηστη! Λες και επρόκειτο για ένα κράτος είχε δημιουργηθεί απλώς για να συνδέεται η Ελλάδα με τις πιο βόρειες χώρες της Ευρώπης. Ένα μέρος που ειδάλλως δε θα είχε λόγο ύπαρξης, που φημιζόταν μόνο για τις μπύρες που τότε σνομπάραμε και τις τηγανητές πατάτες κι όταν εμείς λέγαμε στους Βέλγους να πάνε στην Ακρόπολη αυτοί μας ρωτούσαν “εσείς έχετε επισκεφτεί το Atomium;” (*). Με μια γλώσσα που ακουγόταν στ’ αυτιά μας εντελώς κακόηχη (για τους φλαμανδούς ομιλώ, αν θέλει κάποιος ν’ ακούσει Γαλλικά, δεν είναι ανάγκη να πάει στους γαλλόφωνους Βέλγους!). Πού να φανταστώ οτι σήμερα, τριάντα χρόνια αργότερα αυτή η χώρα με τη μικρή ιστορία που απέπνεε κακομοιριά θα αποτελούσε το κέντρο της επιχειρηματικής κοινότητας της Ευρώπης και εκεί θα λαμβάνονταν αποφάσεις για το μέλλον (και) της χώρας μου: πώς γυρνάνε έτσι τα πράγματα;

Κοιτάζω γύρω μου: οποία επίπλαστη χαρά! Η καταστροφή, μετά από κολοσσιαία μάχη, κέρδισε την τελευταία στιγμή στα σημεία τον αφανισμό! Ο κόσμος αγκαλιάζεται με ανακούφιση στους δρόμους...
Πολύ μου άρεσε αρχικά που για πρώτη φορά στη ζωή μου την ώρα αναμονής στα ΑΤΜs χαριεντιζόμουνα με τους άλλους πολίτες που περίμεναν (όπως κι εγώ) τη σειρά τους για τα 50. Ίσως γιατί απέστρεφα το βλέμμα μου από ηλικιωμένους ανθρώπους που υπέφεραν περιμένοντας. Είχα μείνει μακριά από αυτή τη δεξαμενή φθοράς, κι όταν έφθανα σπίτι μου κλείδωνα ερμητικά τον «απέξω κόσμο». Δεν έβλεπα τους σφουγγοκωλάριους/κωλάριες των τηλεοπτικών καναλιών που ανέλυαν και ξανανέλυαν την κατάσταση, γιατί ήμουν σίγουρος ότι είχα ξανακούσει τα ξύλινα λόγια τους σε παλαιότερες ευκαιρίες (ακόμη και άσχετες με τη συγκεκριμένη κρίση).
Και τώρα πείθομαι σιγά-σιγά ότι πρέπει να είμαι ανακουφισμένος που απεφεύχθη το κακό. Δεν αφήνω το μυαλό μου να σκεφτεί οτι στρώνουμε και πάλι χαλιά για τους σωτήρες του τόπου μας που απέτρεψαν καταστροφές, που ίσως οι ίδιοι δημιούργησαν εκμεταλλευόμενοι τα κακά χαρακτηριστικά αυτού του όμορφου λαού -τα δικά μας χαρακτηριστικά!

Στα «σκοτεινά χρόνια του Χρηματιστηρίου» θυμάμαι ακόμη και όργανα της τάξης να συζητούν στο τμήμα για μετοχές-χρυσές ευκαιρίες που είχαν αντλήσει από από “εμπιστευτικές πληροφορίες από πολύ σοβαρές πηγές”.

Σήμερα, λίγο μετά (ή πριν;) τον παραλίγο χαλασμό, πλησιάζει η ώρα που θα δούμε τους εμπόρους στη λαϊκή να μιλάνε για τον EFSM. Κι αν τολμήσει κανείς να τους ρωτήσει τί είναι αυτό, θα εισπράξει ένα αυτηρό βλέμμα γεμάτο υποτίμηση:
-         Καλά, δεν ξέρεις τί είναι EFSM και ήρθες στη λαϊκή να ψωνίσεις λάχανα; Ο Ευρωπαικός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι βρε άσχετε! Μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ξέρεις;

(*)  Ένα σχετικά ασήμαντο μνημείο («του ατόμου») που  χτίστηκε το 1958 για τη Διεθνή Έκθεση του 58.

Δεν υπάρχουν σχόλια: