Σήμερα
το βράδυ δεν είχα κάτι να κάνω κι έτυχε να μην έχει και κανείς στην οικογένεια
να κάνει κάτι μαζί μου. Κάθισα λοιπόν εκτός προγράμματος μόνος στη βεράντα κι
έκανα συντροφιά στον εαυτό μου. Δεν έχουμε πολλά να πούμε, είναι αλήθεια, με
τον καλόκαρδο δεινόσαυρο (καλόκαρδο???!) αλλά του αναγνωρίζω οτι μου αφήνει τον
χώρο μου χωρίς να με κοιτάζει με μισό μάτι. Ένα βράδυ στην βεράντα με
αγαπημένες μουσικές (ο Rene
Aubry -και μάλιστα τα παλαιότερα έργα του- είχε και
πάλι την τιμητική του!) και χωρίς την παραμικρή αλκοολική υποβοήθηση. Δεν μου
έκανε καθόλου κέφι να δω τί γινόταν στη Βουλή, παρόλο που έχω μεγάλη αγωνία για
αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου. Ούτε να γράψω είχα κέφι, αλλά ούτε και να
διαβάσω: έχασα την ευκαιρία να τελειώσω την Αντίστιξη του αγαπημένου μου Aldous μου Huxley
που την έχω φτάσει στο τέλος
και δε λέω να την τελειώσω. Και μέσα στην ησυχία, επιτεύχθηκε ο ανύποπτος
στόχος της στάσης του νου. Και με μετά από πολύ καιρό, έμεινα αρκετή ώρα ακίνητος,
αλλά ευτυχισμένος χωρίς να σκέφτομαι. Και τώρα που ρίχνω κλεφτές ματιές στις δύο
ώρες που εξανεμίστηκαν χωρίς σημάδια και πειστήρια δραστηριότητας, αισθάνομαι ότι
περάσαμε πολύ καλά με αυτόν τον τύπο για τον οποίο δε σας είπα πολλά, αλλά δεν
χρειάζεται.
Δεν
ξέρω πότε θα βρούμε την ευκαιρία να το ξανακάνουμε αυτό το σημερινό: δεν είναι
και για χόρταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου