Επιτρέποντας σε σενάρια σκοτεινής μυθοπλασίας να γίνουν αναντίρρητη πραγματικότητα

Τον τελευταίο καιρό βλέπω τριγύρω μου δύο κυρίως κατηγορίες ανθρώπων: αυτούς που δεν ξέρουν τί τους γίνεται και αυτούς που δεν μπορούν να αντιληφθούν τί συμβαίνει στον κόσμο μας. Οι πλέον ενοχλητικά αντισυμβατικοί (συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς των δανδήδων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής) που κάποτε είχαν επίμαχη θέση στη σκηνή, αναζητούν εναγωνίως ένα έστω και μικρό κομμάτι προσοχής. Όταν δεν το παίρνουν, στρίβουν και δηλώνουν πομπωδώς οτι απαξιώνουν τα κακώς κείμενα και αποφασίζουν να μείνουν “απέξω”. Αν συνέβαλαν με τις συμπεριφορές τους ή τις πράξεις τους στο να προσγειωθούν τα κακώς κείμενα στην αυλή μας, αυτό δεν το εξετάζουν καθόλου. 

Όπως και πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ βρίσκομαι σε περίοδο απολογητικής αμηχανίας που επέτρεψα σε σενάρια σκοτεινής μυθοπλασίας να πάρουν δύναμη και να γίνουν αναντίρρητη πραγματικότητα. Το φοβόμουν ότι αυτό κάποτε θα συνέβαινε: η οργή μας ξεθύμανε και πήρε μαζί της και αρκετές δημιουργικές δυνάμεις που, απελπισμένες, έπεσαν για ύπνο. Λες και κουράστηκε ο κόσμος να αναζητά τις μικρές εστίες ευτυχίας που δεν έχουν πάψει ποτέ να υπάρχουν και έχει συνηθίσει να πλατσουρίζει στα κύματα δυστυχίας.

Ευτυχώς μέσα στο χαλασμό δεν εμφανίστηκε μπροστά μου ο αυτοοικτιρμός για να ζητήσει συμπάθεια (από πού άραγε;). 

Κι όμως, η ελευθερία των ανθρώπων να αισθάνονται οτι αυτήν την περίοδο αυτό που ζουν δεν είναι καθόλου γοητευτικό, είναι από μόνο του ένα δώρο της ζωής.

Θέλω να βρω έναν τρόπο να το χαρώ αυτό το δώρο, πρέπει μάλλον να σταματήσω τη μουρμούρα...