Μακρόσυρτοι λυγμοί του φθινοπώρου μείνετε μακρυά μου!

Κατακαλόκαιρο, απομάκρυνα από τη ζωή μου όσο μπορούσα τους μακρόσυρτους λυγμούς του φθινοπώρου (“sanglots longs de l'automne ” από το ποίημα του Paul Verlaine) και κάποια άλλα ανθρώπινα ερείπια του κόσμου τριγύρω που, τόσο καιρό, απάλυναν τον δικό μου πόνο: κοντά τους, οι δικές μου έννοιες έμοιαζαν άνετα διαχειρίσιμες.

Κράτησα αυτούς κι αυτές που διατηρούν σταθερό το βηματισμό τους ακόμη κι ασθενούν βαρέως, όταν μου είναι ξεκάθαρο οτι έχουν αποφασίσει να συνεχίσουν τον καθημερινό αγώνα χωρίς παράπονα και οδυρμούς για τις ατυχίες της ζωής.

Άρχισα να εκλαμβάνω τα δακρυσμένα μάτια σα σημάδι κινδύνου και φρόντιζα να απομακρύνομαι όπου τα συναντούσα σε υπερβολικό βαθμό. Αντίθετα μένω πάντα κοντά στη βουβή αξιοπρέπεια  ενός πονεμένου ανθρώπου.

Και τους θυμωμένους εκ πεποιθήσεως που ορύονται για τα κακώς κείμενα, κι αυτούς τους έβαλα στην άκρη. Δεν είναι καλό πλήρωμα για ένα καράβι στη μέση της τρικυμίας.

Επίσης, σταματώ σταδιακά να αποδίδω σε θεωρείες συνωμοσίας ό,τι αποκλίνει από την εξέλιξη των πραγμάτων που θεωρούσα μοιραία ή επιθυμητή.

Μου στοίχισε αυτό το συναισθηματικό ξεσκαρτάρισμα, αλλά περιμένω με ενδιαφέρον να δώ πού θα με βγάλει ο δρόμος που ακολουθώ στο σημερινό πεδίο της ειρηνικής μάχης.