Το μόνο κακό με τις σκέψεις της επόμενης μέρας

Φθάσαμε αισίως (;) στην επόμενη μέρα και ήδη μας ταλανίζει η μεθεπόμενη. Πέρα από αυτούς που είχαν ήδη βάλει στο ημερήσιο πρόγραμμά τους να φορέσουν το ύφος του αγωνιστή που κέρδισε τη μάχη, στους περισσότερους ολόγυρά μου βλέπω μια συγκρατημένη απολογητική αμηχανία με μια ικανή δόση ανασφαλείας για το τί θα συμβεί από εδώ και πέρα. Δε μεμψημοιρώ, ούτε κάνω πηδηματάκια για να βρεθώ εκ των υστέρων στον κήπο με τις ευτυχισμένες ψυχές. Τελικά εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας συναρπαστικός λαός ακόμη κι αν αυτό πολλές φορές συμβαίνει χωρίς τη θέλησή μας!
 

Βάλαμε στόχο να τοποθετήσουμε όσο βίαια αντέχαν οι μικρές δυνάμεις μας τις χαμηλότερες ηθικές τάξεις της κοινωνίας (εκτός ημών πάντα!) στη θέση τους χωρίς να μας περάσει από το μυαλό πού θα μπορούσε να οδηγήσει αυτό: καθόλου δεν αρέσει στους ισχυρούς να ταπεινώνονται... Δεν ξέρω αν αυτή η απόφαση ελήφθη από άγνοια φόβου ή από γνώση θανάτου: το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Τέτοιες στιγμές, παρακαλώ το Θεό να διορθώσει τις αδικίες που έγιναν σε βάρος της χώρας μου, με τη βουβή υπόσχεση, όταν γίνει αυτό, να αφιερωθώ στην αποκατάσταση των αδικιών που έκανε η δική μου χώρα και εγώ ο ίδιος προσωπικά. Το ίδιο έκανα και τώρα. Έχω μάλιστα την ελπίδα οτι οι δυσκολίες με έχουν ταρακουνήσει και, αυτή τη φορά, θα έχω μεγαλύτερη διάθεση να πάρω μέτρα για να διορθώσω τα κακώς κείμενα εντός μου... προσοχή! Αφού πρώτα διορθωθούν οι αδικίες σε βάρος της χώρας μου! 

Το μόνο κακό με τις σκέψεις της επόμενης μέρας είναι οτι θα πρέπει να ακολουθήσουν οι πράξεις... της μεθεπόμενης!