Ένα δοκίμιο για αυτούς που παραμένουν αδιαπραγμάτευτα πιστοί σε ξεθωριασμένα ιδανικά

Αγέρωχα ανασφαλής.
Πληθωρικά εγκρατής.
Συνειδητοποιημένα αβέβαιος.
Επιμελώς αδιευκρίνιστος.
Ανεξήγητα εγκάρδιος.
Αθεράπευτα ευάλωτος.
Ανεπιτήδευτα εξεζητημένος.
Ανυποχώρητα ευτυχής.

Τελικά, εγώ...

(http://www.stigmesstochrono.gr/book0/monaxia_15.shtml )

Από την ποιητική γωνία «Η Μοναξιά είναι Αιώνια» που φιλοξενείται το internet site του γράφοντος (http://www.stigmesstochrono.gr).

Με έχω πλειστάκις «δώσει» χωρίς δισταγμό εδώ και αρκετά χρόνια. Συχνά η ευθύτητα είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να απομακρύνεις  τον αναγνώστη από υποθέσεις που αποτελούν για εσένα «τοτέμ και ταμπού»: όταν του παρουσιάζεται μια γυμνή αλήθεια, τη θεωρεί ύποπτη εξέλιξη, τείνει να μπερδεύεται και προτιμά να υιοθετήσει τη θεωρεία των σκοτεινών στόχων. Και από την άλλη μεριά, η ανάγνωση -εκ των υστέρων- λέξεων που καταγράφουμε «επί προσωπικού» είναι, μερικές φορές, ένας πολύ βίαιος τρόπος να εγκαλέσουμε τον εαυτό μας με σκοπό να τον προφυλάξουμε από μελλοντικές κακοτοπιές.

Κι όμως, για όσους από εμάς είναι αδιαπραγμάτευτα πιστοί σε ξεθωριασμένα ιδανικά, αυτό είναι ένας γοητευτικός μονόδρομος...

Το κείμενο χρωματίζεται τρυφερά με εικόνες από την αρχαία Μεσσηνία.