Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Υπάρχει ακόμα λόγος σοβαρός!



Ευφάνταστα πρώην ναυάγια της ζωής που βρέθηκαν στο κέντρο των εξελίξεων για να διαπιστώσουν λίγο αργότερα ότι εκεί ακριβώς βρισκόταν και το μάτι του κυκλώνα, με κοιτάζουν σήμερα βουβά. Δυστυχώς δεν μπορώ να τους χαρίσω την προσοχή μου, ισορροπώ πλέον με ανέλπιστη αρμονία σε ένα ήπιο περιβάλλον όπου διατηρούμαι αναπαυμένος. Αλλά και εκεί βρίσκω ανύποπτους θησαυρούς που μου δίνουν δύναμη να μπω στην καθημερινή αρένα χωρίς να βαρυγκωμώ. Οι μάρτυρες μπαίνουν στην αρένα όλοι μαζί αγκαλιασμένοι αλλά πεθαίνουν εκεί μόνοι τους (κάπως έτσι ήταν): Ποιος το είχε γράψει αυτό; Ο Καμύ; Ο Χάξλευ; Δε θυμάμαι, αλλά είναι πια (και) δικιά μου αλήθεια.

Υπάρχουν ακόμη στο καθημερινό πρόγραμμα τριγύρω μου εορταστικές εκδηλώσεις με αξιοπρέπεια μεταξύ θαρραλέων ηρώων ίσως και από δεύτερο χέρι, που μπορεί να προσπαθούν να κρύψουν την απορία τους από πού απορρέει η διατηρούμενη διάθεση ενεργούς προσφοράς στον διπλανό τους στην ακριτική φέτα της χώρας (λέγε με Ομάδα Αιγαίου). Και ρομαντικοί δον Κιχώτες υπάρχουν (λέγε με Διάζωμα), που αναζητούν με ποιότητα «εντός και σε παλαιά ράφια» τους κοιμισμένους (αλλά σε καμία περίπτωση νεκρούς) μηχανισμούς ανάπλασης της σπουδαίας ανθρώπινης δημιουργίας: το σημαντικό μέρος της που γεννήθηκε στα δικά μας ευλογημένα εδάφη.

Κι εκεί, ανάμεσα σε υπέρ-κόσμους που αφορούν όλους, έρχονται και τα re-unions παλαιών συμμαθητών από τα χρόνια του λυκείου: πόσοι πολλοί από εμάς μπορούν να συγκεντρωθούν με τη χρήση ευγενικών υπενθυμιστικών μηχανισμών, τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα και μάλιστα όχι με συγκεκριμένη αφορμή αλλά για ένα συλλογικό τσίπουρο (αυτό που εδώ και χρόνια αποκαλώ αλκοολική μέθεξη); Σαρανταπέντα, πενήντα!

Υπάρχει ακόμα λόγος σοβαρός να μη το βάζουμε κάτω…

Δεν υπάρχουν σχόλια: