Ένα βήμα παρακάτω…

Η επανάσταση των Ψυχών ή (αν προτιμάτε) Μου περνάς σε παρακαλώ τα ποπ κορν;

Δεν έχoυμε το δικαίωμα να είμαστε λιπόψυχοι ούτε με αυτούς που μας παρέδωσαν έναν καλύτερο κόσμο αλλά ούτε και με τους επερχόμενους που, όπως βλέπω, θα τους παραδώσουμε έναν χειρότερο.

Με μια θεαματική επίθεση, υποχωρούμε για επανασύνταξη δυνάμεων, αλλά στη συνέχεια οι λιμνάζουσες ψυχές μας θωρακίζουν την υστεροφημία τους με στημένες νίκες: οι πολιτικοί -όχι άδικα!- αποτελούν το συνήθη ύποπτο για την Πτώση, αλλά για τη δική μας κατάπτωση υπεύθυνοι είμαστε εμείς.

Οχυρώνουμε με επιτυχία τη θέση μας απέναντι στους ανθρώπους του κοινωνικού περίγυρου, αλλά τα πράγματα δεν είναι εξίσου εύκολα μπροστά στο γυμνό καθρέφτη: εκεί φαίνονται οι αληθινά μάχιμες ψυχές και όλη η γύμνια του φοβισμένου ανθρώπου που μας κοιτάζει ικετευτικά, δεν μπορεί να κρυφτεί.

 

Επιφανειακή αφύπνιση τη στιγμή που οι ψυχές κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου: η διαπίστωση των κακώς κειμένων αν δεν ακολουθηθεί από δραστικές ενέργειες αποτελεί ένα χαζοχαρούμενο πέταμα βότσαλων στη βρώμικη λίμνη εμπρός μας.

Εκείνη την ώρα που είμαστε έτοιμοι για αυτό το κρίσιμο βήμα μπροστά που πάντα περιμέναμε, δημιουργούμε μόνοι μας μια αναταραχή επιφάνειά της βρώμικης λίμνης (συνείδηση;), και αμέσως οι αόρατοι εσωτερικοί μηχανισμοί αποκαθιστούν την ανισόρροπη ισορροπία και όλα επανέρχονται εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η γιαλαντζί επανάσταση των ψυχών.

Προσοχή: μη με θεωρήσετε αμπελοφιλόσοφο μακρόθεν (και, νομίζω, όχι εκ του μακρόθεν!): η διαπίστωση της αλήθειας που ματώνει το βόλεμά μας είναι ένα πρώτο μικρό βήμα. Ο αέναος αυτοσαρκασμός, το δεύτερο. Και ακολουθεί η άρνηση να μπουκωνόμαστε με ποπ κορν μπροστά στην τηλεόραση.

 

Ακολουθούν πολλά άλλα βήματα…