Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Το ταξίδι της σκοτεινής κραυγής στη φασαρία του κόσμου έξω από το παράθυρο



Καταλαβαίνω ότι γερνάω, έχω κάνει όμως από καιρό μια αδιαπραγμάτευτη διαπίστωση: γερνάω, όπως γερνούν όλοι, αλλά δε γίνομαι γέρος όπως γίνονται μόνο οι φυγόμαχοι μίζεροι. Ούτε αναζητώ την ελπίδα (ούτε καν τη στιγμιαία) στα όνειρα, αυτά είναι για τις κοιμισμένες ψυχές. Τριγύρω ακούγονται χαρούμενα τραγούδια βαθειάς απελπισίας αλλά δεν τους δίνω σημασία, κλείνω τ’ αυτιά μου στη χαζοχαρούμενη φθορά. Ψύχραιμα ευτυχής; Αυτό είναι το καλό σενάριο, αυτό επιλέγω. Οι σιωπηλές κραυγές μου δημιουργούν μεγάλο εκνευρισμό, προτιμώ από τα ηχεία εντός μου να ακούγεται ηχηρή σιωπή, όλο και κάτι μου μένει με αυτόν τον τρόπο.

Ο δυστυχής υπέφερα στο παρελθόν από πολυσχιδή άρνηση της πραγματικότητας. Σκέρτσα και τούμπες, αλλά η άρνηση, άρνηση. Μ’ αυτές τις συναισθηματικές ακροβασίες είχα γίνει σκιά του εαυτού μου, αλλά όχι από το είδος της γοητευτικής σκιάς που γεννά αδιευκρίνιστη γοητεία σ’ αυτούς που περνάνε απέξω από τη ζωή και πείθονται εύκολα. Και σήμερα, που έχω αξιωθεί να έχω ένα αξιοπρεπές βήμα (αναφέρομαι στον επαγγελματικό μου βίο, τα γραπτά μου αποτελούν ένα συναισθηματικό παιχνίδισμα), αγκαλιάζω με ανακούφιση τις στιγμές και τα σημάδια που εισρέουν και έχω την πολυτέλεια να καταθέτω απευθείας (όπως τώρα, καλή ώρα) χωρίς χτένισμα και περιποίησή τους αυτά που σκέφτομαι, ακόμη κι αν αυτά φαντάζουν σα σκοτεινές κραυγές, ακόμη και σε οικείους και φίλους. Δεν είναι σκοτεινές, ίσως τις αδικεί η γωνία υπό την οποία τα ακούτε. Ούτε και κραυγές είναι, μπορεί υποσυνείδητα να είναι συνθηματικά για να επιτραπεί η είσοδος εντός του στρατοπέδου μου σε λιγότερους από όλους.

Μια χαρά είναι ακόμα κι έτσι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή!

Δεν υπάρχουν σχόλια: