Αδιανόητα II: Σκιάς όναρ άνθρωπος

Όπως η φυσική μορφή ακόμα και με μεγάλες ατέλειες και δυσμορφίες είναι το όνειρο μιας σκιάς (Σκιάς όναρ άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος είναι τ’ όνειρο μιας σκιάς, όπως έλεγε ο Αρχαίος λυρικός ποιητής Πίνδαρος), έτσι και η ισορροπία της ψυχής είναι ένα άπιαστο όνειρο στη σημερινή εποχή για τους συναισθηματικά άβρεχτους.

 

Ίσως οι σύγχρονοι  άνθρωποι αφήνουν αναξιοποίητα ψυχικά και πνευματικά αποθέματα, ποτέ δε μπορεί να είναι σίγουρος κάποιος γι αυτό. Η περιπλάνηση πάντως γύρω από τον εαυτό τους σε εξωτικούς προορισμούς, τους κουράζει.

Μεγαλώνουν αναζητώντας ασαφείς ουτοπίες και όσο συνειδητοποιούν ότι δε βρήκαν αυτό που αναζητούσαν (ίσως γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν τί ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσαν…) γίνονται μοναχικοί και περίεργοι. Λίγοι, ελάχιστοι βρίσκουν τις απαντήσεις (ή τουλάχιστον έτσι λένε) και γίνονται συναισθηματικοί και δοτικοί: μπορεί να αποκτούν την σοφία του ηλικιωμένου, μπορεί πάλι να αποκτούν τη γνώση θανάτου που λένε και οι γέροντες στο Όρος… Τόσα αδιανόητα πράγματα τους περιτριγυρίζουν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι βρίσκουν τις απαντήσεις, πιθανότητα βρίσκουν τρόπο να ζουν σε ηρεμία χωρίς αυτές. Κι έτσι μένουν με αξιοπρέπεια (;) στην άκρη της ζωής, νικητές που ολοκληρώνουν την πορεία τους αλλά στην ουσία νικημένοι αφού δεν βρήκαν αυτό που αναζητούσαν. Στην καλύτερη περίπτωση, βρήκαν τον τρόπο να τελειώνουν την ζωή τους χωρίς να το χρειάζονται: ένας βολικός συναισθηματικός συμβιβασμός. Βέβαια ο Γάλλος στοχαστής Blaise Pascal δεν ανήκε σε αυτήν την κατηγορία, αφού ούτε πλήρης ημερών «έφυγε» (το 1662 σε ηλικία 39 ετών), αλλά και ούτε φάνηκε να κατέχει χειροπιαστές αποδείξεις για αυτά που τον απασχολούσαν, εξ ού και το σχόλιό του που αφήνει όλα τα μέτωπα ανοιχτά:

Είναι αδιανόητο πως υπάρχει Θεός και είναι αδιανόητο να μην υπάρχει Θεός.

Με ένα χαμόγελο αμηχανίας στο πρόσωπο, οι άνθρωποι παραμένουν ερμητικά κλειστοί εντός των τειχών και δεν αναζητούν άχρηστες αλήθειες. Όταν επαφίενται στις δάφνες του παρελθόντος, απαξιώνουν το μέλλον, όσο σύντομο κι αν είναι αυτό: επί της αρχής, πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες αμαρτίες. Κι όταν επιτρέπουν στις μαχαιριές του παρελθόντος να εξακολουθούν να τους ματώνουν, χάνουν τον χρόνο τους σκουπίζοντας τα αίματα αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. 

Είναι μια απελευθέρωση η διαπίστωση οτι το «τώρα» δεν είναι μόνο αυτή η στιγμή, όπως ποιητικά επαναλαμβάνουν οι κομψευόμενοι λόγιοι: το «τώρα» έχει πολλές ανάσες από το χθες, λιγότερες από το «αύριο» αλλά περικλείει και στιγμές από το «ποτέ» που -κακώς- δεν τους δίνουμε σημασία... 

1.