Αποχαιρετώντας με χαμόγελο ένα χαμένο (;) μυθιστόρημα... δικό μου μυθιστόρημα!

Μάζεψα τα χαρτιά από το γραφείο μου και τα απώθησα στην άκρη. Κι αύριο μέρα θα είναι (ίσως λίγο ιδιαίτερη λόγω ονομαστικής εορτής μου), αλλά πάντως σίγουρα η δουλειά θα είναι εκεί και θα με περιμένει. Χωρίς να συμβουλευτώ τις σημειώσεις που έχω κρυμμένες στην τσάντα (αποφάσισα να βασιστώ σε αυτές που υπάρχουν ατάκτως ερριμμένες στο υποσυνείδητό του) ξεκίνησα να γράφω το καινούργιο μου μυθιστόρημα. Βασίζεται σε μια ιδέα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια που ξεκίνησε σαν φουτουριστικό σενάριο αλλά κάθε μέρα που περνάει, το φέρνει όλο και πιο κοντά στην καθημερινότητα της ζωής μου. Και στων άλλων τη ζωή, ίσως γράψει κάποιος άλλος στο μέλλον για την ιδέα μου.... (ελεγχόμενος τρόμος!) ή μήπως έχει γράψει για αυτήν πεντακόσια χρόνια πριν; Άσε δηλαδή που η ιδέα μου μπορεί να είναι και δική του ιδέα!

Θα την κρύψω βαθειά μέσα μου!

Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να εγκαταλείψω την εργασία μου, κάτι τέτοιο καθόλου δε με ενδιαφέρει. Ούτε μπορώ να πάρω άδεια από οικογένεια και εταιρεία, να κρυφτώ σε μια ερημιά και να αρχίσω να γράφω για τις εικόνες που εμφανίζονται σε γρήγορο ρυθμό μπροστά στα μάτια μου αυτήν την ώρα: αν γινόταν δυνατή αυτή η απομόνωση, πώς θα μπορούσα να είμαι σίγουρος οτι την κρίσιμη στιγμή θα ξαναεμφανιστούν οι εικόνες: μου έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, τη στιγμή που βρίσκομαι μόνος σε ησυχία με μια λευκή σελίδα και την πένα στο χέρι, όλες οι εικόνες μου να έχουν πετάξει μακριά και να μη δείχνουν καμία διάθεση να παραδοθούν πειθαρχημένα για την καταγραφή τους!

Άρα, τί θα γίνει; Θα συνεχιστεί η παρέλαση των ημιτελών διηγημάτων  και των χαμένων ευκαιριών γραφής;

Ξαναβγάζω τα χαρτιά μου που είχα απωθήσει στην άκρη: να, θυμήθηκα και κάποιες υποχρεώσεις της εργασίας που δεν πρέπει να τις αφήσω να ξεχαστούν. Ας μείνει η ιδέα του μυθιστορήματος και οι περιρρέουσες εικόνες της μακριά από την καταγραφή, αν αξίζουν τον κόπο θα επανεμφανιστούν αργότερα.

Ή όχι; (δεύτερο κύμα ελεγχόμενου τρόμου!)

Ο αυτοσαρκασμός είναι μια ωραία λύση που με αναπαύει συναισθηματικά αυτήν την ώρα: στο κάτω-κάτω, όπως μου έλεγε παλιά ο φίλος μου Παναγιώτης Λιάκος δεν ετοιμαζόμουν δα να γράψω τον τρίτο τόμο της τριλογίας του έπους Ιλιάδα-Οδύσσεια και αυτό που ίσως χαθεί.

Ωραία, τα χαρτιά της δουλειάς είναι στη θέση τους: αλλάζω καπέλλο και αποχαιρετώ με χαμόγελο -προσώρας!- το μυθιστόρημα...