Όμως…

Τον τελευταίο καιρό οι λέξεις αρνούνται να μπουν στη σειρά για να σχηματίσουν μια ροή γραπτού λόγου με νόημα που να έχει αξία για τον υπογράφοντα (εμένα!). Η προσοχή μου είναι στραμμένη αλλού… ή ίσως όλοι οι άλλοι να έχουν αλλού στραμμένη την δική τους προσοχή. Δεν μπορώ να αντιληφθώ αν αυτό που βλέπω τριγύρω μου είναι γαλήνια νερά της ζωής ή λιμνάζοντα που μας παρασύρουν στην απάθεια: σα να βαρέθηκαν όλοι να αγωνιούν, σα να συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι το μέλλον είναι άδηλο και δεν τους αφορά. Η καλοκαιρινή ραστώνη  που βρίσκεται προ των πυλών παραμονεύει, για να αποκοιμίσει τις τελευταίες εσωτερικές φωνές που θα μπορούσαν να μας  αφυπνίσουν. 

Όμως…

Όσο οι κυλιόμενες σκάλες κινούνται σε αντίθετη φορά από την πορεία μου, κρατάω μια ελπίδα.