Προγράμματα ανάπαυσης για σύγχρονους οδοιπόρους

Έμεινε βουβός και ράθυμος, μέχρι που άκουσε τις φωνές από τα μεγάφωνα που τον καλούσαν να ξυπνήσει γιατί πλησίαζε η ώρα του επόμενου ύπνου... Για μια ακόμη φορά δεν θα κατάφερνε να αξιοποιήσει την περίοδο που έμεινε ξύπνιος και να διασώσει χειρόγραφες σημειώσεις από αναμνήσεις στιγμών με αξία. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά όλες αυτές οι πολύτιμες μουντζούρες θα ήταν πολύτιμες για να ανατρέξει σε αυτές αν εύρισκε ελεύθερο χρόνο πριν από τον επόμενο ύπνο.

Η αίσθηση της έλλειψης κάποιου αδιευκρίνιστου πολύτιμου αγαθού τον κυρίευε. Σίγουρα κάτι δεν είχε ρυθμιστεί σωστά στον οργανισμό του, έτσι ένοιωθε: δεν ήταν δυνατόν να βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις που απείχαν παρασάγγες η μία από την άλλη: η εξουθενωτική εγρήγορση εναλασσόταν διαρκώς με μια χαλαρωτική αποχαύνωση που του προσφερόταν πλουσιοπάροχα  ως βραβείο για την εγρήγορσή του λίγο πριν. Στο τέλος της ημέρας ήταν ευτυχισμένος, αλλά κατά βάθος -ήταν σίγουρος γι αυτό- πρέπει να υπήρχε κάτι παραπάνω από αυτό στη ζωή. 

Ποδοπατήθηκε συναισθηματικά πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν άφησε τον οποιονδήποτε να τον ποδηγετήσει. Έτσι έλεγε στον εαυτό του. Η -άχρηστη;- αξιοπρέπεια που επιδείκνυε, τελικά τίποτα δεν του είχε προσφέρει εκτός από την αίσθηση οτι είναι αξιοπρεπής. Αλλά λίγο ήταν αυτό; Πόσοι τριγύρω του μπορούσαν να το ισχυριστούν για τον εαυτό τους; 

Την ώρα που πλησίαζε στο σημείο να αντιληφθεί πόσο τυχερός θα έπρεπε να αισθάνεται, έφθασε στ’ αυτιά του το μήνυμα που απευθυνόταν σε όλους τους οδοιπόρους:

Τέλος ανάπαυσης για ξύπνιους, επαναφορά στον ύπνο για ανάπαυση εν υπνώσει...