Βγαίνω στη βεράντα: μια θαρραλέα στάση ζωής

Κάθε τι που εντείνει τον πνεύμα του ορθολογισμού, είτε αυτό είναι η ιστορία, η γλώσσα ή η γενικότερη καλλιέργεια ενός έθνους, αντενδείκνυται στη σημερινή εποχή από τους σκοτεινούς κύκλους.

Ανησυχώ για τα ύπουλα συμφέροντα δολίων μηχανισμών, αλλά μαθαίνει κανείς να ζει με αυτά: μερικές φορές σκέπτομαι ότι, σε τελική ανάλυση, δεν επεμβαίνουν αυτά στη ζωή μου, αλλά εγώ δημιουργώ (μικρούς, ασήμαντους!) τριγμούς στην παγκόσμια ισορροπία που τόσους αιώνες αυτά διαχειρίζονται με μεγάλη, είναι αλήθεια, επιτυχία στον άχρονο ιστό της Ζωής, ακόμη κι αν υπήρξαν θύματα, σε ανθρώπινες ζωές και ψυχές. Μήπως τελικά εγώ είμαι ο εισβολέας; 

Υποψιάζομαι ότι υπάρχει μια άλλη (ίσως ειλικρινής, γιατί όχι;) οπτική γωνία για τα πεπραγμένα και τις επακόλουθες εξελίξεις, που αποκλίνει από αυτά που εισήλθαν εντός μου από τότε που ήμουν μικρός, αποδέχτηκα ως αδιαπραγμάτευτη αλήθεια και κλείδωσα μέσα μου. 

Μαζεύω τις υποψίες μου σε μια ευκολόχρηστη συσκευασία ευαίσθητων απορριμμάτων, την απομακρύνω και βγαίνω στη βεράντα για να αναπαυτώ από την απραξία που πολύ με έχει εξουθενώσει.