Πόσο αναπότρεπτα οριστικό είναι το «Ποτέ πια»;

Αναρωτιόμουνα τον Ιούνιο του 2010 (στα πολυτονικά ορνιθοσκαλίσματά μου γι αυτήν την υπόθεση. Η ιδέα της οριστικής αποκοπής από κάτι, τρομάζει καταρχήν, αλλά συχνά οδηγεί σε φωτεινούς δρόμους που, υπό άλλες συνθήκες, θα έμεναν αδιάβατοι. Και σιγά-σιγά αρχίζει κανείς να απολαμβάνει τα «ποτέ πια» του κι όλα παίρνουν μιαν άλλη μορφή και η αστόχαστη καθίζηση για τα χαμένα, δίνει τη θέση της σε μια συναισθηματική ανάκαμψη.

Σε έναν παθιασμένο έρωτα μπορεί το αφιονισμένο θύμα του να δηλώσει «Ποτέ πια». Και ένας μάνατζερ με πολλά μίλια πορείας σε ψυχοφθόρους επαγγελματικούς στίβους μπορεί να το δηλώσει. Και πόσοι άλλοι που ζουν κυνηγημένοι από τους δαίμονές τους, ξυπνούν από το βαθύ ύπνο αφήνοντας πίσω τους τις πληγές τους και ξεκινούν από την αρχή.

Δεν ξέρω αν το «Ποτέ πια» είναι αναπότρεπτα οριστικό, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι αναγκαίο σημείο επανεκκίνησης.

Θυμήθηκα το ποίημα από τα παλιά (μου); Εφιάλτης κι εφιάλτης και περιμένω την επόμενη μέρα για να αναπαυτώ εντός μου.

         

Εφιάλτης κι εφιάλτης (Η μοναξιά είναι αιώνια: http://www.stigmesstochrono.gr/book0/monaxia_1.shtml)

Ξενύχτησα κοιμώμενος όρθιος,

φυλάσσοντας Θερμοπύλες

που ήταν ξέφραγο αμπέλι.

Στη σκοπιά συνάντησα τον Εφιάλτη:

καλό παιδί, διστακτικό

αλλά με τρικυμία στο μυαλό.

Την επόμενη μέρα

όλα ήταν όπως πρώτα.

Ο εφιάλτης είχε περάσει.