Με μια πεντάρα… στου Κωνσταντάρα

Αδιευκρίνιστα κεφάτος σα να έχω μόλις ξαναδεί για 48^η φορά μια από τις αγαπημένες ταινίες του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Και πριν προλάβω να καταλάβω πού οφείλεται η καλή μου διάθεση, νάσου εμφανίζεται στη μνήμη μου ο Λάμπρος από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80, ένας γελαστός (αν και την περίοδο της συγκεκριμένης ανάμνησης ασθενούσε) λεβεντάνθρωπος με τη βερμούδα του, που αγκάλιαζε τρυφερά τον σκύλο μου Torby (ήταν κόλλευ ο Torby) αποκαλώντας τον «παπάκι μου».

Αναμνήσεις χωρίς τύψεις, μακριά από μελαγχολίες και τάση για φιλοσοφία που σκοτεινιάζει χωρίς λόγο τον ουρανό: εξάλλου Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου δεν έλεγε ο Πλάτων; Δεν είμαστε τώρα για τέτοια.

Συσσωρεύονται όλες αυτές οι αναμνήσεις στα δωμάτια της ψυχής και αφήνουν ένα αδιόρατο (αλλά και αμετακίνητο) εσωτερικό χαμόγελο που δεν μπορείς να εξηγήσεις, ούτε καν στους πιο αγαπημένους σου.

Και μετά, βρήκα μια φωτογραφία μου με τον Torby από “τότε”…  

ΥΓ. Κωνσταντάρας ήταν ένας μεσίτης στα μέσα της δεκαετίας του ’60 που πουλούσε φθηνά οικόπεδα, εξ ού και το σλόγκαν της διαφημιστικής ραδιοφωνικής διαφήμισης: Οικόπεδα με μια πεντάρα… στου Κωνσταντάρα. Κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη.