Το βουβό κάλεσμα

Κάτι συμβαίνει στο κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό, ένα κάλεσμα εισέρχεται εντός μου και με κυριεύει εθνικά (μακριά από εμένα τα εθνικιστικά καλέσματα, μου σηκώνεται η τρίχα και μόνο που το σκέφτομαι!). Το αισθάνομαι έντονα, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω σε τί ακριβώς αφορά. Για να προσεγγίσω τη λύση, χρησιμοποιώ την αλάνθαστη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής (ευχαριστώντας βουβά τους Αριστοτέλη και Ευκλείδη που μας φώτισαν με τη σοφία τους) για να απομακρύνω από τη συνείδησή μου αυτά που με μπερδεύουν να βρω την αλήθεια: η εκλογή προέδρου από την Βουλή των Ελλήνων, παραδείγματος χάριν, μετά από το προσβλητικό για όλους εμάς τους πολίτες αλισβερίσι μεταξύ των κατεχόντων την εξουσία και των βουλευτών ελευθέρας και μη βοσκής, δεν έχει σχέση με την αγωνία μου, είμαι σίγουρος. Προφανώς ούτε οι διαγκωνισμοί για ένα χρυσό σκαμνάκι στα μέσα μαζικής εξουθένωσης (ΜΜΕ) μεταξύ υποψηφίων εξουθενωτών, έχουν. Τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο που, παραδοσιακά παρακολουθώ, έχουν μείνει στην άκρη... άλλωστε η ΑΕΚάρα παίζει φέρος στην Β’Εθνική που λέγαμε εμείς οι παλιοί (!). Ρώτησα επ’αυτού τα παιδιά μου αν η σταδιακή αποχώρησή μου από την ένταση του σπορ οφείλεται σε πνευματική ωρίμανσή μου, αλλά με καθησύχασαν: όχι, δε με βλέπουν να έχω ωριμάσει, έστω και λίγο! Τότε, από πού έρχεται αυτό το κάλεσμα που με ανησυχεί; Το σκέφτομαι καλύτερα και καταλήγω οτι στόχος του είναι να με αφυπνήσει... είχα χαλαρώσει υπέρ το δέον τους τελευταίους μήνες. Αναλύω λοιπόν προσεκτικά τα σημάδια του καλέσματος (όσο μπορώ) και βλέπω οτι ένα άχρονο ιστορικό παρελθόν μου φωνάζει να μείνω όρθιος στους κλυδωνισμούς που υφίσταμαι ως Νεοέλλην: τα ευρήματα στην Αμφίπολη αλλά και στο ναυάγιο των Αντικυθύρων, ενεργοποιούν έναν πολύπλοκο ωρολογιακό μηχανισμό που έχουν στο βασικό τους εξοπλισμό όλοι οι Έλληνες. Αυτό το μήνυμα έρχεται από ένα ολοζώντανο παρελθόν που δεν έχω δικαίωμα να αγνοήσω. 

Και μαζί με αυτό συντάσσεται ο Ουρανός που στέλνει μια αφυπνιστική απειλή: ο ίός Έμπολα που ξεπερνά τα όρια της Δυτικής Αφρικής με αναστατώνει εσχατολικά, όχι τόσο επειδή με τρομάζει ο αριθμός των 4.833 νεκρών που ολοένα μεγαλώνει, αλλά περισσότερο επειδή -κατά τη γνώμη μου- αποτελεί μια εσχατολογική προειδοποίηση που αρνούμαι να πνίξω σε ποτήρια μαργαρίτας και αποβλάκωση μπροστά στην τηλεόραση.