Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Εφεξής, θα (υπ)ακούω τον καμηλιέρη!



Μη χάσεις την υπομονή σου. Να τρως την ώρα του φαγητού. Και να βαδίζεις την ώρα του βαδίσματος.

Δεν το λέω εγώ. Ο καμηλιέρης το είπε, στον πολυσυζημένο Αλχημιστή του Paolo Coelho, που τιμωρήθηκε για την επιτυχία του βιβλίου (ο Coelho, όχι ο καμηλιέρης!) με το βραβείο να ακούγονται πλέον τα λόγια σε κάθε στενό του δρόμου: στη λαϊκή αγορά, είναι πολύ πιθανόν ο μανάβης να του απαντήσει με ένα πολυχρησιμοποιημένο απόφθεγμα από το έργο του στην ερώτηση αν είναι καλά τα μαρούλια του...

Βγάζω προσώρας τον Paolo Coelho από τη συζήτηση και κρατώ τον καμηλιέρη. Κύριε καμηλιέρη, βρίσκομαι σε δίλημμα: όταν είμαι χαρούμενος και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, περπατάω στο δρόμο με ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη μου. Και τότε, νοιώθω να με κοιτάζουν οι γείτονες του κόσμου μου με έκπληξη, ειρωνία ή -στην καλύτερη περίπτωση- αμφισβήτιση: Κάτι κακό έχει κάνει αυτός, σκέφτονται, γι αυτό και είναι χαμογελαστός. Σίγουρα είναι άβρεχτος από πόνο, η ζωή του κυλάει ομαλά, τα προβλήματά του είναι λυμμένα. Γι αυτό χαμογελάει.

Δεν είναι καθόλου έτσι, το χαμόγελο είναι στάση ζωής, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Όταν όμως βγαίνεις στο δρόμο με τα ρούχα και τη διάθεση του σπιτιού, ξεχνάς πολλές φορές οτι φοράς ακόμη το χαμόγελο που φορούσες μέσα στο σπίτι. Και τότε, είναι άδικο να σε αντιμετωπίζουν ακόμη και οι “λίγο πιο μακρινοί τριγύρω” της διπλανής πόρτας, σα να είσαι χαζοχαρούμενος.

Κι αν κάποια στιγμή σκοτεινιάσεις το πρόσωπό σου σκεπτόμενος τα προβλήματα που φυτρώνουν ολόγυρά σου σα παπαρούνες στον αγρό, γίνεσαι δέκτης μιας συμπονετικής επιτίμησης: Τί μούτρα είναι αυτά; Μην το βάζεις κάτω έτσι εύκολα: οι ίδιοι που σε έλεγαν χαζοχαρούμενο λίγο πριν όταν σε έβλεπαν χαμογελαστό, είναι τώρα αυτοί που σε εγκαλούν που φαίνεσαι κακοδιάθετος!

Παιδιά βοηθήστε με να σας καταλάβω. Πώς θέλετε να με βλέπετε για να είστε ικανοποιημένοι: Αδικαιολόγητα ευτυχισμένο ή δικαιολογημένα μελαγχολικό;  Έχετε τόσα στο μυαλό σας, δεν έχω κανένα λόγο να σας προσθέσω μια ακόμη εστία συναισθηματικής ανισορροπίας. Θα σας ακούσω χωρίς εμβανθύνσεις και ψυχανάλυση. Αν το θέλετε, θα σφίξω τα δόντια και θα φαίνομαι στα μάτια σας δικαιολογημένα ευτυχισμένος.

Θα βάλω στην άκρη τη συσσωρευμένη γνώση παλαιότερων γενιών που μας διατέθηκε με τη μορφή αποφθεγμάτων και τις μνήμες που πονάνε (Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί, έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης) αλλά μαζί με τον πόνο φέρνουν και τη σοφία. Όλα στην άκρη. Θα ξεχάσω, αν το θέλετε και τις πιο παιχνιδιάρες ελπίδες μου που, από αισθησιακές επιθυμίες των νεανικών χρόνων, έγιναν τώρα βαρετές συνήθειες κεκτημένων δικαιωμάτων πάνω σε ανθρώπους και θεσμούς.

Θα καταπιέσω την ανυπομονησία μου που σας αγχώνει και θα μπω σε πρόγραμμα για την ώρα του φαγητού και τους βαδίσματος. Με λίγα λόγια, θα ακολουθήσω τις οδηγίες του καμηλιέρη. Και την όποια ανησυχία μου, θα την αφήσω να περιπολεί στα διπλανά τετράγωνα μόχο αργά τις νύχτες. Είμαστε ευχαριστημένοι τώρα;

Δεν υπάρχουν σχόλια: