Δεσμώτης του φεγγαριού

Το 1000ο κείμενο που ανεβάζω στο blog μου (ούτε καν το 1200ο!)

Δεν θέλει να είναι απ’αυτούς τους ταξιδιώτες που τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, που λέει ο Λειβαδίτης. Κι έτσι έβαλε γρήγορα στην άκρη το σκοτεινό ποίημα που’ γραψε σε μια αδικαιολόγητη στιγμή λιποψυχίας κι άνοιξε το βήμα του. Έχει γύρω του πολλούς που νοιάζεται γι αυτούς πιο πολύ απ’ ότι για τον ίδιο του τον εαυτό κι ακόμα περισσότερες εκκρεμότητες που δε θέλει να αφήσει μισερές. Ούτε έχει δικαίωμα να αφήσει τη ζωή να τον προσπεράσει και να χαθεί στο επόμενο στενό, όσο αυτός θα φιλοσοφεί αερολογώντας επί παντός επιστητού.

Όταν σκοτεινιάζει, όλα αλλάζουν. Το άγνωστο, από φοβισμένος ίσκιος που τρεμοπαίζει αβέβαια, μεταμορφώνεται σε απειλητική σκιά που καλύπτει ολόκληρο τον ορίζοντα κι ο ουρανός στέκει πάνω από το κεφάλι του σκοτεινός, αμίλητος και απειλητικός. Κι εκείνη την ώρα, το φεγγάρι είναι η μόνη του ελπίδα που θα τον φωτίζει στο ταξίδι. Μετά όμως, η ελπίδα γίνεται φυλακή. Και χωρίς να το αντιληφθεί, από παρατηρητής γίνεται δεσμώτης του φεγγαριού. 

Πριν η λήθη γίνει η μόνη διέξοδος προς τη σωτηρία, διώχνει την θαμπή ασφάλεια του φεγγαριού και απελευθερώνεται από τα γλυκερά όνειρα που τον κρατούν εγκλωβισμένο σε ένα μελό παρόν που δεν είναι δικό του.

Ρίχνει μια τελευταία κλεφτή ματιά στο πεταμένο ποίημα: καλά έκανε και το απομάκρυνε!