Διαμαρτύρομαι, κύριε ξεναγέ! Χρονικό από το Κολοσσαίο της Ρώμης

Κοίταζα με ανοιχτό το στόμα το Κολοσσαίο στη Ρώμη: Εντυπωσιακό, σου κόβει την ανάσα: θα πρέπει να είναι πολύ δημοφιλής τουριστικός προορισμός, σκέφτηκα, προφανώς βέβαια μετά τον Παρθενώνα. Α όχι, το Κολοσσαίο είναι πιο ψηλά στις προτιμήσεις των τουριστών δε νομίζω οτι η Ακρόπολις είναι καν στα πρώτα 10 tourist destinations in the world... ίαως ούτε καν στα 20! 

-        Μα είναι δυνατόν αυτό, κύριε ξεναγέ; Άλλωστε το Κολοσσαίο κατασκευάστηκε αρκετά αργότερα από τον Παρθενώνα, το 72 μ.Χ. (ο Παρθενώνας κατασκευάστηκε περί το 447 π.Χ.) και βέβαια αυτό δεν μπορεί να το αγνοούν τα εκατομύρια των τουριστών. 

Ο Ελληνάρας που κοιμόταν μέσα μου ξύπνησε: Ο συμπαθής ξεναγός είχε, προφανώς, ακούσει πολλές φορές αυτό το παράπονο από Έλληνες επισκέπτες και ήταν προετοιμασμένος:

-        Αν θέλετε να επιλέξετε με βάση την παλαιότητα του μνημείου, κύριε, μπορείτε πάντα να σκεφτείτε τις πυραμίδες της Γκίζας στο Κάιρο της Αιγύπτου, για να σας αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Αυτές κατασκευάστηκαν περί το 2580 π.Χ. Αλλά εκτός από αυτά, υπάρχουν κι άλλοι γοητευτικοί προορισμοί: το Σινικό Τείχος που αποτελεί το μεγαλύτερο σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα (χτίστηκε από το τέλος του 14ου αιώνα), το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία, που είναι του 17^ου αιώνα. 

-        Ακούστε, σέβομαι τη θεαματική επίδειξη εκ των υστέρων αγάπης προς τη σύζυγό σου (το Ταζ Μαχάλ το έφτιαξε ο μογγόλος αυτοκράτορας Σαχ Γιαχάν Α', τον 17ο αιώνα, στη μνήμη της συζύγου του Μουμτάζ Μαχάλ όπως λέει η Βικιπαίδεια), αλλά προτιμάω την αγάπη όταν είναι χαμηλών τόνων και εκδηλώνεται με σεμνή εμφαντικότητα... με παρακολουθείτε; 

-        (... κενό αμηχανίας του ξεναγού, είναι απίστευτο το πόσο μπλοκάρουν όλοι όταν χρησιμοποιείς αρμονικά δύο λέξεις που, τυπικά, αντιπαλεύουν η μία την άλλα: σεμνός-εμφαντικός!) Ε τότε μπορείτε να σκεφτείτε το Μπιγκ Μπεν στο Λονδίνο, τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι που ολοκληρώθηκε το 1889, ή ακόμα και το άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη που εγκαινιάστηκε το Οκτώβριο του 1886 ή...

-        Αυτά κύριε είχαι χθεσινά, κύριε, σε σχέση με τον Παρθενώνα!

-        Και υπάρχει πάντα και το Grand Canyon στην Αριζόνα...

-        Μιλάμε για ανθρώπινα έργα, αφήστε έξω το Θεό από τη συζήτηση!

 

Του είπα εμπιστευτικά σα να ήμασταν παλιοί φίλοι οτι καθόλου δε με εντυπωσίαζε το γεγονός οτι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν φέρει ακόμα και κροκόδειλους εκείνα τα χρόνια για να διασκεδάσουν το φιλοθέαμο κοινό, που ξεκινούσε από την ηλικία των 14 ετών, παρακαλώ! Και του εκδήλωσα τον αποτροπιασμό μου για τη δολοφονία 100 (!) λιονταριών που «περίσσεψαν» κάποια μέρα εκείνα τα χρόνια μετά το θέαμα και οι ιθύνοντες του σταδίου αναγκάστηκαν να εξολοθρέψουν με την ειδική ομάδα τοξοτών που είχαν στη διάθεσή τους, ώστε να καθαρίσει ο χώρος και να είναι έτοιμος για νέα θεαματικά events την επόμενη μέρα! 

Είδε κι απόειδε, ο άνθρωπος, ήταν και καλός επαγγελματίας και σκέφτηκε να μην ανοίξει μέτωπο με τον επίμονο έλληνα τουρίστα. Μόνο ένα τελευταίο μαχαίρωμα στην πλάτη με μια μικρή φαλτσέτα τσέπης που συνοδεύτηκε από μια φιλική κλωτσιά κάτω απ’ τη μέση:

-        Α, υπέροχη η Ακρόπολις χωρίς αμφιβολία, δυστυχώς την τελευταία φορά που ήθελα να ανεβώ εκεί, είχαν απεργία οι φύλακες και έχασα την ευκαιρία να την δείξω στο group μου! 

 

Μπορεί το Κολοσσαίο να αποτελεί ένα μνημείο ανθρώπινης φρικαλεότητας από άλλες εποχές. Μπορεί πάλι να αποτελεί μια πρωτοποριακή μορφή ψυχαγωγίας τεραστίων διαστάσεων που άνοιξε δρόμους στη μαζική διασκέδαση (σήμερα πάντως το Κολοσσαίο έχει γκαλερί και ασανσέρ από διάφανο γυαλί, απ’ όπου μπορούν να μπουν οι επισκέπτες για ξενάγηση!). Μπορεί τέλος να είχε ένα πρωτοπόρο σύστημα εισόδων στο κτίριο με το οποίο του δυνόταν η δυνατότητα να γεμίσει μέσα σε 15 λεπτά, και να αδειάσει μέσα σε μόλις 5, ένα όμως είναι σίγουρο: ακόμη και σήμερα, το Κολοσσαίο σε χαράζει ανεξίτηλα...