Επιστροφή με χαμόγελο... ακριβώς εκεί που ήμουνα!

Καθ’οδόν προς το Βεζούβιο

Παραδοσιακά, η περίοδος αυτή (βρισκόμαστε προ των πυλών του Σεπτεμβρίου που εθεωρείτο παλαιότερα ο μήνας των μελαγχολικών) είναι μια περίοδος επιστροφής και επαναφοράς. Στη δουλειά, στη ζωή, στην ασφάλεια, στη ρουτίνα και την ένταση του αγώνα της καθημερινότητας. Επιστρέφουμε με κάποια αγωνία, ακόμη και αμηχανία  στη φωλιά μας σα τους μαθητές του Δημοτικού που επιστρέφουν στο σχολείο ανήσυχοι για το τί τους περιμένει στη νέα σχολική χρονιά. Και με μια έκπληξη που κάθε χρόνο ανανεώνεται, διαπιστώνουμε οτι τα βρίσκουμε όλα εκεί ακριβώς που τα αφήσαμε: ούτε ένα χαρτί δεν έχει μετακινηθεί στο γραφείο...

Όπως κάθε χρόνο τα τελευταία (αρκετά) χρόνια, έμεινα περισσότερες από είκοσι μέρες «μακρυά από τις εξελίξεις» και, στο τέλος της περιόδου των διακοπών, με σχετική δυσαρέσκεια (ή μήπως ήταν ανακούφιση;) διεπίστωσα οτι, κατά την περίοδο που έλειπα, η ζωή συνεχίστηκε για όλους τους υπόλοιπους (εκτός ασφαλώς αυτών που ήταν μαζί μου αυτήν την περίοδο), χωρίς κανείς από αυτούς να τα έχει βάψει μαύρα για την απουσία μου. Έτσι συμβαίνει πάντα, έτσι πρέπει να συμβαίνει. Είναι ανθρώπινο και λογικό.

Φέτος απήλαυσα στο έπακρο πράγματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, που σύντομα μπορεί να μην μπορώ πλέον να προσεγγίσω ούτε σαν όνειρα. Τα απήλαυσα σα δροσερό νερό που δεν το χόρταινα, χωρίς μελούρες περί «τελευταίας φοράς», αλλά με τη ζωοποιό ανακούφιση οτι δεν έχασα την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αποφάσισα να μην αφήνω το χρόνο να περνάει αναξιοποίητος και να χάνεται παντοτινά. Αναγνωρίζω την ανάγκη -μερικές φορές- για ακινησία του νου, αλλά  αυτός ο χρόνος δεν είναι χαμένος: ο χρόνος όμως για εναγώνια, άσκοπη ταλάντωση στο κενό, αυτός είναι! Όταν μένω στην άκρη απαθής και σιωπηλός χωρίς να προσπαθώ με τις όποιες δυνάμεις μου να αλλάξω τα κάθε λογής κακώς κείμενα, διαπράττω το αμάρτημα της ανίερης απώλειας του χρόνου μου που, στην πραγματικότητα δεν είναι καν δικός μου: εγώ είμαι απλώς διαχειριστής του.

Κι έτσι, φέτος με χαμόγελο επέστρεψα στην «αληθινή ζωή» χωρίς φωνασκίες και μεγαλόσχημες διατυπώσεις για το “πώς ήταν τα πράγματα και πώς έγιναν” εδώ, εκεί, αλλού και παντού.

Καλό φθινόπωρο

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι όντως καθ’ οδόν προς το ηφαίστειο Βεζούβιος!