Το κλείσιμο των βιβλίων το απόγευμα της Παρασκευής

Την ώρα που τελειώνει η βδομάδα, συνήθως μαζεύεις αυτά που αυτή  αφήνει πίσω της (στιγμές και σημάδια τα λέω εγώ) και κάνεις έναν έωλο προγραμματισμό για την επόμενη εβδομάδα, αφού κάθε τι προγραμματισμένο μπορεί να ανατραπεί σε μια μόνο στιγμή από εξωτερικούς παράγοντες  που δεν θα μπορούσες να σκεφτείς... πόσω μάλλον την Παρασκευή το απόγευμα που υπάρχει ορατή κόπωση και αόρατη διάθεση για φυγή με παράλληλη αποφυγή των δεσμεύσεων. Μια τέτοια στιγμή θα ήταν ιδανική  για πνευματική ανταρσία: η βιαστική προσπάθεια για τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων δε μπορεί, σε καμία περίπτωση, να βάλει τάξη στην ανθρώπινη τάση για αταξία στο σύμπαν...

Η ομορφιά της ζωής και ο αναπότρεπτος θρήνος για τις απώλειές της συναντιώνται εδώ και πολλούς αιώνες στο ίδιο σημείο: όταν συνειδητοποιούμε τη ματαιότητά της και, την ίδια στιγμή, ξεκινάμε με ελπίδες για τη συνέχεια. Αυτό το σημείο είναι η Παρασκευή απόγευμα (σημειώστε παρακαλώ οτι η έννοια της «Παρασκευής απόγευμα» είναι εντελώς αλληγορική): πολλά έγιναν από αυτά που έπρεπε να γίνουν κι ακόμη περισσότερα έμειναν στη λίστα με τα «ανοιχτά μέτωπα»... Η ανησυχία γι αυτά που δεν προχώρησαν χορεύει ένα φλογερό ταγκό με τα «επιτεύγματα» της εβδομάδας, που μπερδεύει πόδια και ψυχές. Κι έρχεται η ελπίδα οτι «όλα θα τακτοποιηθούν την ερχόμενη εβδομάδα» και σκεπάζει στο κρεβάτι της ζωής όλες τις ανησυχίες και τις αβεβαιότητες. Σ’ αυτό το κρεββάτι η στενάχωρη λογική δεν έχει θέση.

Βουλιάζοντας αναπαυτικά στα μαλακά πούπουλα, ένα κύμα ανακουφιστικής ελευθερίας μας καταλαμβάνει: χωρίς αναλύσεις των πεπραγμένων και χωρίς ισολογισμούς των αποτελεσμάτων της τελευταίας εβδομάδας. Ούτε φιλοσοφικές σκέψεις για το τί πραγματικά θέλουμε στην ζωή μας για να είμαστε ελεύθεροι χωράνε εκείνη την ώρα: εξάλλου, η μόνη ελευθερία που ενδιαφέρει τον καθημερινό άνθρωπο είναι η ελευθερία της υπέρβασης του φόβου του θανάτου.

Αλλά η Παρασκευή απόγευμα δεν είναι η ώρα για τη φιλοσόφιση της ελευθερίας: είναι η ώρα για την αίσθησή της!